Applaus voor Madi

De omstandigheden zaten niet mee. Haar zoontje kon door corona niet naar school en moest noodgedwongen met haar mee naar kantoor. Het joch deed zijn best om braaf te zijn. Maar met zijn gedraai op de bureaustoel zorgde hij toch voor onrust. Zijn moeder bleef er stoïcijns onder. ‘Als ik je moet helpen met inloggen voor je les, dan moet je dat maar even zeggen, schat.’

Ondertussen meldde zich een aantal sociaal zwakke cliënten bij haar. Een vrouw die nog drie dagen had om een uithuiszetting te voorkomen. Daar waren kennelijk nog wat administratieve handelingen voor nodig. Die kon onze vrouw-met-het-zoontje niet verrichten vanwege de vrije dag van een collega. Onze vrouw-met-de-dreigende-uithuiszetting kon er aanvankelijk maar moeilijk begrip voor opbrengen. Maar uiteindelijk kalmeerde ze door de communicatieve kwaliteiten van haar gesprekspartner.

Die kwaliteiten liet ze ook zien in het gesprek met een andere cliënt waar ik als begeleider bij mocht zijn. Zelfde patroon. Onrust in het kantoor door het zoontje, dreigende en grote problemen voor de cliënt, een stoïcijnse en empathische hulpverlener. Die en passant ook nog eens ontspannen hielp met het invullen van zeer ingewikkelde formulieren voor de aanvraag van een uitkering.

Madi, heeft u daar weleens van gehoord? De mensen van Madi, afkorting voor ‘maatschappelijke dienstverlening’ leveren deze heldendaden.

Applaus voor Madi.

Paul Strijp, 28 november 2021 

Liever productie dan mensen

Tijdens de coronacrisis schroefden we ongemerkt onze productie op. Thuiswerkend vanachter ons schermpje. Waar we voorheen op kantoor nog informeel met elkaar babbelden plempten we onze agenda’s nu vol met de ene Zoom- na de andere Teams-meeting. Elk heel of half uur klikten we onszelf weg via het kruisje rechtsboven. ‘Ik moet naar een volgende call’ hoorde je de armoede van de Nederlandse taal weerklinken.

De meesten van ons beleefden vervolgens een fase van bezinning. Waar zijn wij nu helemaal mee bezig, vroegen we ons af. Arbodiensten sprongen er bovenop en predikten de balans tussen werk en herstel. Om de mensen massaal aan het ommetje door de buurt te zetten. Na het gedroomde einde van de coronacrisis vanwege de massale vaccinaties beloofden we elkaar plechtig die balans vast te houden. Bij onze nieuwe manier van werken, het hybride model, kon dat uitstekend. Ideaal toch?

Niets was minder waar. De opgeschroefde productienorm bleek geïnternaliseerd. Informele koffiepraatjes op kantoor kosten tijd. Want om elkaar fysiek te ontmoeten moet je meestal reizen. En tijdens dat reizen kun je ook aan een document of een andere afgesproken output-indicator (lees: aan productie) werken. Mensen spreken het niet hardop uit, ik ook niet. Maar je voelt iedereen nog steeds de afweging maken ten gunste van productie. Ten gunste van de ratrace dus. Hybride model of niet.

Die ratrace, die doen we ons zelf aan.

Paul Strijp, 17 november 2021

Theo Thijssen en de expats

 

Van horen zeggen.

Juffen en meesters van de Amsterdamse Theo Thijssen School moeten op Engelse taalles. De reden? 65% van de ouders van de leerlingen is expat. Deze mensen zijn de Nederlandse taal niet machtig. En dus moeten de docenten er aan geloven. Anders kunnen zij geen oudergesprekken voeren.

Wat zou de naamgever van de school hiervan gevonden hebben? Theo Thijssen, de auteur van onder meer Kees de jongen. Kees, een jongen in de Amsterdamse Jordaan die de hele dag droomt over hoe dingen in het leven zouden kunnen gaan. Die de zwembadpas loopt, een tred om je sneller te verplaatsen door een beetje voorovergebogen te hangen.

Zou Theo Thijssen zich omdraaien in zijn graf? Of zou hij erin berusten dat ook zijn Jordaan vroeg of laat ten prooi zou vallen aan de internationalisering van de stad?

Paul Strijp, 6 november 2021

Het eendimensionale thuiswerken

De één had net besloten om met zijn gezin naar het buitenland te verkassen. Wilde niet zijn hele leven ditzelfde type werk blijven doen. Een ander was het vertrouwen in de overheid verloren en ging tot haar eigen schrik niet meer stemmen. Een derde was thuis tijdens de lockdown bijna gek geworden. Met kleine kinderen en een partner met een burn-out. En de laatste was tijdens diezelfde lockdown kapot gegaan aan de eenzaamheid van een bestaan als alleenstaande.

Ik was gisteren weer eens op kantoor na een lange periode van gedwongen thuiswerken. Met een aantal collega's voerde ik wat informele koffiegesprekjes. En mijn conclusie was: het werken op kantoor heeft méér lagen dan het ééndimensionale thuiswerken.

Paul Strijp, 6 november 2021

Wat is er mis gegaan in de wereld en bij ons in het bijzonder?

Volgens het CBS vliegen we weer evenveel als vóór corona. De discussie of dat wel wenselijk is zijn we vergeten te voeren, aldus de feitenverzamelaars. Mijn dochter vertelde me dat in Amsterdam-Noord vanwege personeelstekorten een politiebureau gesloten is. In de avonduren kunnen mensen er niet meer terecht. Het supportersgeweld laait op, ook bij de wedstrijd van mijn favoriete club MVV in de derby tegen Roda. Vanwege een tekort aan treinverkeersleiders verwachten NS en ProRail tot eind 2023 vertragingen op het spoor. De gasprijs schiet door het dak, kleine energiemaatschappijen vallen om. In Amsterdam stijgt de prijs voor drinkwater het komend jaar fors. Het gezondheidscentrum bij mij in de buurt roept haar patiënten op om alleen een afspraak met de huisarts te maken als het echt niet anders kan. Oorzaak: personeelstekorten. Een woning kun je in Nederland alleen nog maar kopen door te overbieden. Er is een scherpe en grimmige tweedeling in de samenleving ontstaan tussen gevaccineerden en ongevaccineerden. Onderzoeker Godfried Engbersen heeft vastgesteld dat het vertrouwen in de overheid dramatisch is gedaald: we zijn een low-trust samenleving geworden. We blijken niet in staat om binnen redelijke termijnen een landsbestuur te vormen. Regeringsleiders vertikken het om de Parijse klimaatafspraken uit 2015 na te komen. Aan de pomp schieten de prijzen omhoog. Boswachters in de Oostvaardersplassen worden bedreigd.

Wat is er mis gegaan in de wereld en in Nederland in het bijzonder?

Paul Strijp, 6 november 2021

Help, de huisarts verzuipt!

 

Het automatisch antwoordapparaat van de huisarts liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Belt u liever niet, maar kijk voor  de behandeling van uw klachten op internet. En mocht u zo dadelijk onverhoopt toch een assistente aan de lijn krijgen voor het maken van een afspraak, houd het dan kort! De oorzaak van dit alles? Een schrijnend tekort aan huisartsen en assistenten.

Ik behoorde tot de uitverkorenen en kreeg een afspraak met de huisarts. In de wachtkamer hing een poster. Maak alleen een afspraak met de spoedeisende hulp als uw klachten zeer spoedeisend zijn. Anders niet. Met andere woorden: de spoedeisende hulp is er niet meer voor de gewone spoedeisende klachten. Daar wacht u maar even mee.

Is de verschuiving van huisarts naar zelfhulp nu een gezonde ontwikkeling? Of glijdt de zorg in ons land door het tekort aan huisartsen en assistenten langzaam naar een bedenkelijk niveau?

Paul Strijp, 28 oktober 2021

De verhuurster begint te praten

Na de overhandiging van de sleutel begon zij ongevraagd en onverwijld te praten. De verhuurster van de Airbnb-accommodatie, in het theehuis van haar tuin. Over haar huwelijk dat acht jaar geleden was gestrand. Op de achtergrond het lawaai van overweldigende landbouwvoertuigen die voorbij scheurden. Het was zondag, einde middag.

“Wij werkten allebei als kunstenaar, hadden elkaar ook op de kunstacademie leren kennen. Maar op een gegeven moment ging dat niet meer. Ik ging toen voor de kinderen zorgen. We gingen weer in mijn geboortedorp wonen en groeiden uit elkaar. Er kwam niets meer uit zijn handen. Hij kreeg de kans om werk aan Amerikanen te verkopen maar dat lukte hem gewoon niet. Angst weerhield hem daarvan. Angst uit zijn eigen jeugd. We stonden niet meer naast elkaar. Zo gaan die dingen soms in het leven. Ik weet niet of we het zouden redden als we nu weer bij elkaar zouden komen.”

Ze keek ons aan en zweeg. En wenste ons een prettig verblijf.

Paul Strijp, 19 oktober 2021

Foei, foetelen met de parkeerkaart

 

Wat een gek ding is dat eigenlijk. Een anomalie zogezegd, iets wat eigenlijk niet meer past in deze tijd van apps en QR-codes. De buurvrouw had de onze geleend en kwam hem terugbrengen. De klassieke blauwe parkeerkaart. Op haar gezicht verscheen een lichte glimlach. Deze bleek een gevoel van schaamte te verraden. "Ken je die aandrang?" vroeg ze. "De aandrang om bij het gebruik van deze kaart een beetje te smokkelen?". De kaart instellen op drie uur terwijl je de auto al om half drie geparkeerd hebt. In de hoop dat de parkeerhandhavers niet om iets over half drie hun ronde maken. 

Ja, als ik eerlijk ben herken ik dat wel. U ook? Waar komt die neiging toch vandaan? Pure slechtheid van de mens of valt dat allemaal wel mee?

Paul Strijp, 16 oktober 2021

De diëtiste laat ons van het leven genieten

 

Zij had een glimlach op haar gezicht. Alsof ze wilde zeggen: voor mij hoeft u niet bang te zijn. En inderdaad, de diëtiste bleek vooral gericht op levensgeluk. Hoe kan ik uw leven zo aangenaam mogelijk maken? Niet op het met een streng gezicht opsommen van wat allemaal niet mag.

"Een stukje vlaai is niet echt gezond. Daarom zeg ik: maximaal twee keer per week. Dat geldt ook voor eieren. Het ei-geel zorgt voor slecht cholesterol. Dus ook hier: maximaal twee keer per week een eitje. Dan heb je ook nog het ècht slechte eten. Een mokkataartje bijvoorbeeld. Maar zelfs dat verbied ik niet. Eens in de drie weken, mevrouw. U moet per slot van rekening van het leven genieten".

Ze verliet de kamer, ons achterlatend met een glimlach.

Paul Strijp, 3 oktober 2021

Als het moet hoort Maastricht bij Nederland

Waarnemend gouverneur Johan Remkes van Limburg keek naar boven. Bij het provinciegebouw zag hij twee vlaggen wapperen, fier. De Limburgse en de Europese. ‘Dat is vreemd’, dacht hij, ‘ik ben toch op deze post gezet door het Nederlandse kabinet’. Hij bedacht zich geen moment en beval ook de Nederlandse vlag te hijsen. Aldus geschiedde.

Het stadhuis van de gemeente Maastricht heeft drie vlaggen in top hangen. Die van de eigen stad, de Limburgse en de Europese. Desgevraagd geeft de burgemeester met een glimlach te kennen dat de Nederlandse vlag ontbreekt omdat er maar drie masten op het dak van het stadhuis staan. Tja, dan moet je natuurlijk kiezen. Navraag leert dat de Nederlandse vlag heus weleens gehesen wordt. Op die dagen namelijk die het Nederlandse vlaggenprotocol voorschrijft. Koningsdag en 4 mei bijvoorbeeld.

Maastricht hoort bij Nederland als het moet. Anders niet.

Paul Strijp, 18 september

#maastricht 

Moeite

 

Een collega neemt binnenkort afscheid en ik kan daar niet bij zijn. Deze collega heb ik altijd zeer gewaardeerd. Dus ik dacht: ik stuur geen appje om mijn afwezigheid te melden maar een heuse ansichtkaart. Dat is wel zo persoonlijk. Toch valt dat nog niet mee.

Naar de winkel om zo'n kaart uit te zoeken, niet vergeten een postzegel te kopen, thuis de kaart schrijven en tot slot de gang naar de brievenbus. Zo'n routine zijn we helemaal verleerd. We geven tegenwoordig de voorkeur aan digitale handelingen. Die verrichten we terloops, dat is wel zo makkelijk en snel. Een cadeautje in de vorm van een geldbedrag geven we via een financiële transactie, een verjaardag doen we af met een appje. Des te groter is de bevrediging als je deze handeling negeert en voor de ouderwetse manier kiest. Als je moeite doet voor iemand.

Ik had de ansichtkaart nog niet op de bus gedaan of ik las dat PostNL een nieuwe dienst aanbiedt. Een persoonlijk bezorgde ansichtkaart kun je voortaan online bestellen.

Paul Strijp, 30 augustus 2021

Geen rust en reflectie voor de serveerster in Aalden

Ongevraagd bleef zij bij ons staan. Nadat zij alle bestellingen keurig op het tafeltje had gezet. De serveerster van een uitspanning in het Drentse Aalden. Zij had zojuist twee dove klanten geholpen die zich moeilijk verstaanbaar kunnen maken.

"Ik wil gebarentaal gaan leren. Interessant, dat kan via YouTube. Daarnaast ga ik een opleiding tot game designer volgen. In Groningen. Met de bus is dat 50 minuten vanuit hier. Dan leer ik om games te maken, te programmeren en te hacken. En ben ik verzekerd van een baan. Ook sta ik op de markt in Emmen met biologische, dus suikervrije koeken. Die lopen als een tierelier. De vriendin van mijn vader wil ik gaan helpen in haar bloemenzaak. En mijn bijbaantje in de horeca wil ik natuurlijk ook behouden."

Wij zaten erbij en keken ernaar. Overweldigd, zoveel energie, een wervelwind. Die gaat zich niet vervelen, dacht ik nog.

De vraag naar de momenten van rust en reflectie in haar leven komt later wel. Of niet natuurlijk.

Paul Strijp, 25 augustus 2021

Het leven is niet eerlijk

'Mijn hele leven heb ik niet gerookt en niet gedronken. En nu overkomt mij dit', zuchtte de bijna-tachtigjarige patiënte vanuit haar ziekbed. De verpleegkundige wist er wel raad mee. 'Ach mevrouwtje, wij krijgen hier ook patiënten van dertig. Moeders met drie jonge kinderen. Die hebben ook nooit gerookt en gedronken. En die krijgen te horen dat ze ongeneeslijk ziek zijn. Het leven is nou eenmaal niet eerlijk. Maak er wat van, dat is het enige wat we kunnen doen'.

Het vrouwtje van bijna-tachtig werd er stil van. Zo veel kordaatheid had ze duidelijk niet verwacht. Ze kon alleen maar ongemakkelijk glimlachen.

De woorden van de verpleegkundige deden mij denken aan de beroemde Engelse filosoof Popper. Hij sprak ooit over onze plicht tot optimisme.

Laat onverlet dat het leven oneerlijk is.

Paul Strijp, 19 augustus 2021

 

Natuurbegraafplaatsen creëren hun eigen vraag

De beste man had 22 hectare grond gekocht. Ergens in Drenthe, in de omgeving van Meppen. Op die grond is inmiddels een natuurbegraafplaats aangelegd. En het moet gezegd: die is allerfraaist.

"Ik verkoop eeuwige grafrechten. Na tien jaar dus geen gedoe voor de nabestaanden. Maar mensen kiezen ook voor deze begraafplaats vanwege de harmonie met de natuur. Soms komen ze vooraf langs om een plekje uit te zoeken. Niet alleen zieke mensen doen dat, ook bijvoorbeeld gezonde dertigers. En ze komen overal vandaan: uit deze regio maar ook uit de rest van het land. Zelfs mensen uit de Randstad liggen hier begraven. Ik merk dat het aanbod zijn eigen vraag creëert".

Bij die laatste zin kon ik mij wel iets voorstellen.

Paul Strijp, 7 augustus 2021

Stiekem hopen op een corona-uitbraak

Zij zuchtte. De serveerster van een terras aan de Zeeuwse kust. Ging gebukt onder een enorme administratieve last. De verplichting om van alle bezoekers de 06-nummers te registreren. Immers, bij een  corona-uitbraak in haar café-restaurant moesten al die mensen gebeld worden. Hele ordners had ze inmiddels aangelegd, zo klaagde ze enigszins verongelijkt. Zonder overigens haar vriendelijkheid te verliezen.

Onlangs nog. Een man die helemaal door het lint was gegaan. Waarom? "Heel simpel. Ik sprak hem aan omdat hij te dicht op de andere gasten zat. Meer niet." Zijn vrouw verontschuldigde zich nog voor zijn gedrag. Hij was gewoon corona-moe, zei ze.

Het viel allemaal niet mee. Ander voorbeeld. Gisteren had ze de mobiele nummers met een stift genoteerd op een klein white-board. Begon het te regenen. Alle cijfers en letters dropen letterlijk van het bord af. Ze kon wel huilen.

Ondertussen worden ze ook nog eens geïnspecteerd. Door drones die boven de kust vliegen. Op zoek naar bezoekers die buiten de openingstijden de terrassen bevolken. Draagt ook niet echt bij aan ontspanning voor de serveersters. In één keer zo'n apparaat boven je hoofd.

Bij het afscheid volgde de echte ontboezeming. Stiekem had ze gehoopt dat ze ten minste één keer een telefoontje had moeten plegen naar die 06-nummers. Met de boodschap dat in hun café-restaurant een corona-besmetting was uitgebroken. Dan had ook de GGD in actie moeten komen. Die hadden dan alle gasten moeten nabellen voor het bron- en contactonderzoek. Dan was er ten minste nog iets met haar corona-administratie gebeurd.

Nu niet. Alles was voor niets geweest.

Paul Strijp, 13 juni 2021

De gemeente Diemen wil niet groen zijn

 

Het is goed dat het gebeurt. De aanleg van een tunnel onder de spoorlijn in Diemen. Met het intensieve treinverkeer van en naar Amsterdam was de spoorovergang vaak gesloten. Met alle nare gevolgen van dien. Uitstoot van vervuilende stoffen, chagrijn van wachtende automobilisten, potentieel gevaarlijke situaties. En misschien ook nog wel wat economische schade, dat weet ik verder niet.

Die tunnel gaat er dus komen. Maar hoe? Het zal vast mooi worden. Toch stemt het informatiebord mij niet gerust. Scheiding van fiets- en wegverkeer, veilige verbindingen, een betere toegang tot het perron, ruimte voor alle verkeersdeelnemers. Allemaal nobele verkeers- en mobiliteitsdoelstellingen.

Het zal vast mooi worden. Maar hoe zit het met het groen? Om de aanleg mogelijk te maken moesten veel bomen het veld ruimen. Komen die straks terug? De wettelijke bepalingen over natuurcompensatie zullen de gemeente Diemen daar vast toe dwingen. Maar op het bord lezen we er niets over. Wie goed kijkt ziet wat schaamgroen in de bermen. Maar niets van een prachtig groen gebied boven de tunnel.

Het zal vast mooi worden. Maar op de borden positioneert de gemeente Diemen zich als een gemeente die de doorstroming en veiligheid in de Metropoolregio Amsterdam niet in de weg wil staan.

De gemeente Diemen laat zich niet zien als een groene gemeente.

Paul Strijp, 29 mei 2021 #diemen 

Computer vergeet corona, verkoopster vergeet afspraak

Met grote verbazing keek de verkoopster mij aan. De verkoopster in de brillenzaak, de opticien dus. Wat kwam ik in hemelsnaam doen? Was ik helemaal gek geworden?

Wat was er aan de hand? Ik had op uitnodiging van de zaak een afspraak gemaakt. Die uitnodiging had ik via de email ontvangen. En telefonisch bevestigd. Twee jaar geleden mijn eerste leesbril gekocht, nu een goed moment voor een periodieke oogmeting. Dat was de gedachte. Briljant van de opticien, vond ik.

Eenmaal binnen vlogen de bezwaren mij om de oren. Of ik wel wist dat het corona was? Dat we voor die oogmeting een kwartier in een klein kamertje moesten. De opticien  en ik. En dat er dan een gerede kans op besmetting was. Of ik me dat wel gerealiseerd had? De non-verbale verbazing op haar gezicht was zeker zo groot als de verbale. Hoe kon een klant zo onbenullig zijn?

De computer spuugt automatisch uitnodigingen uit. En vergeet daarbij weleens een variabele. Corona in dit geval. Zoals de opticien vergeet dat de afspraak gewoon bevestigd was. Kan gebeuren, niet over zeuren. Er zijn ergere dingen in deze wereld.

Maar lachen blijft het wel natuurlijk.

Paul Strijp, 22 mei 2021

Frituur Master

Natuurlijk, iedereen zijn vak. En hoe minder je van een vak weet, hoe voorzichtiger je moet zijn met oordelen of uitspraken. Dat dus allemaal voorop gesteld.

Maar een Frituur Master? Ik heb er geen enkel beeld bij. Waarin onderscheidt een Frituur Master zich van een 'gewone' frituurmedewerker? Is hij of zij in staat om de baktijd van een kroket beter te beoordelen? Of om een frietje kapsalon perfect samen te stellen? Of om de friet de weg te wijzen naar een duurzame en vleesarme toekomst? Dus juist zonder klassieke kroket?

De website https://foodmaster.nl/ geeft een beeld van de ambities. "Gewoon goede kwaliteit". "Warm worden ontvangen, dat is een must". "Lekker meegenomen" bij de aankoop van een kleine milkshake. "Onze frietcultuur, een stukje Nederlandse trots" en "een frietje is altijd goed".

Allemaal prijzenswaardige ambities. Toch blijf ik met de vraag zitten: is de titel Master in dit geval niet een beetje opgeblazen?

Paul Strijp, 13 mei 2021

 

Een foto temidden van 102.000 steentjes

 

Kamp Westerbork is het verhaal van de moord op 102.000 keer één mens: een moeder, een opa, een tante, een broer, een dochter, een neef, een vriendin, een buurman, een klasgenootje...

De tekst bij de 102.000 steentjes op Westerbork. Elk slachtoffer één steentje. Buitengewoon indrukwekkend. En dat alles in een stemmige en gedragen bosrijke omgeving.

Het getal is niet te vatten: 102.000 keer één mens. Een complete stad afgevoerd en vermoord. Bijna onmogelijk om je daar een voorstelling van te maken. De foto van de kinderen spreekt des te meer tot de verbeelding. Die snijdt door je ziel. Want ook peuters en kleuters werden in de wagons afgevoerd naar Auschwitz, Sobibor of Bergen-Belsen.

Voor mij geldt: juist deze foto's zorgen ervoor dat de herinnering aan de oorlog niet verloren gaat.

Paul Strijp, 11 mei 2021

Applaus bij een terugspeelbal

“Als je mee verdedigt en een bal terug speelt naar de doelman, wordt er gejuicht. (...) Ook als je de bal verspeelt wanneer je een actie wilt maken, krijg je applaus. Zolang je je best maar doet."

Aan het woord is de Belg Jordy Croux. Voormalig speler van MVV, Roda en Willem II. Opgetekend in de Limburger van 4 mei 2021. Croux voetbalt tegenwoordig in Japan. Bij de club Avispa Fukuoka. Zijn woorden stemmen tot nadenken.

Wanneer juichen wij bij een voetbalwedstrijd? Bij een doelpunt of overwinning van onze favoriete club. Of bij schoonheid. Zoals vroeger een actie van Piet Keizer, ook al leidde die niet tot een doelpunt. Dat zijn onze westerse voetbalwaarden: victorie en esthetiek. Dat vinden wij belangrijk, daar juichen wij voor.

Sportiviteit hoort daar niet bij. Fair play is nooit echt belangrijk geworden. Mooi meegenomen als je een overwinning ook nog eens op een sportieve manier behaalt. Maar om daar nu voor te applaudisseren?

En juichen voor inzet, voor hard werken zoals in Japan? Vinden wij dat belangrijk? Mwahh, niet echt. Behalve dan misschien een beschaafd applausje voor een speler die gewisseld wordt en hard gewerkt heeft. Inzet vinden wij normaal, dat hoort erbij, dat waarderen wij niet extra. Sterker, een luie voetballer die een doelpunt scoort of een bloedstollend mooie actie in huis heeft krijgt een staande ovatie. In ons voetbal legt inzet het af tegen victorie en esthetiek.

Dat is de kracht van de voetbalsport. Zij laat ruimte voor waarden van verschillende culturen.

Paul Strijp, 10 mei 2021

Dieren horen niet meer bij het meubilair

Er hangt iets in de lucht. Rechten voor de natuur. En niet alleen dat, zelfs rechtsgelijkheid voor de natuur. Zie het onderstaande boek en podcast. 

https://isvw.nl/shop/rechtsgelijkheid-natuur/ 

en 

https://decorrespondent.nl/12290/onze-planeet-leefbaar-houden-geef-bossen-en-rivieren-rechten/34420984788850-5c33e912

Ook de Volkskrant berichtte onlangs dat sommige volkeren een rechtspersoon willen maken van bedreigde natuur zoals rivieren en bossen. 

https://www.volkskrant.nl/wetenschap/de-roep-klinkt-steeds-luider-wil-je-de-natuur-echt-beschermen-geef-haar-dan-rechten~b6fe40e88/

Ik vond het allemaal mooi. Maar vroeg me af: zou het allemaal echt? Tot ik iemand bij ons in de buurt sprak. Net begonnen als vrijwilliger op de dierenambulance. Hij vertelde mij dat dieren vroeger dezelfde rechten hadden als de inboedel. Bij een ontruiming door een deurwaarder ging de hond met het meubilair de straat op. Niemand die zich daarover bekommerde. Dat kan tegenwoordig niet meer. Wetgeving van een aantal jaren geleden steekt daar een stokje voor.

Op sommige punten gaat het de goede kant op met onze beschaving.

Paul Strijp, 3 mei 2021

Geen bourgondisch leven in Noord-Groningen

Zij woont hier al 27 jaar. Op het platteland van Noord-Groningen. In een boerderij ergens tussen Pieterburen en Eenrum. Het leven bevalt haar. De uitgestrektheid, de wind, de zuiverheid. Elke dag wandelen met de hond. Die hoeft ze niet eens aan te lijnen, niet nodig hier. Een gezonde leefomgeving, sommige mensen worden wel 100.

Als buitenstaander -zij komt oorspronkelijk uit Noord-Limburg- is zij  nooit opgenomen in de gemeenschap. Daarvoor zijn Groningers te gesloten. Dan zou ze het dialect moeten gaan spreken. En dat weigert ze. De banden in die gemeenschap zijn sterk. Met haar man woont zij schuin tegenover haar schoonouders. Hij trekt veel naar hen. Voor haar is het lastig om daartussen te komen. Dat lukt gewoon niet.

Groningers leven sober en karig. Restaurants zijn er bijna niet. Hier geen bourgondisch leven zoals in Limburg. Geen pizzeria’s, geen gezellige eetcafé's. Om over sushi nog maar te zwijgen. 

De boeren telen aardappelen, suikerbieten, graan en maïs. Dat is het wel zo'n beetje. En thuis eten ze aardappelen. Alléén aardappelen van deze regio. Geen andere. Met gesmolten boter en stroop erover heen.

Als ze 's avonds dan boven haar bord aardappelen met gesmolten boter en stroop zit. Dan. Dan mist ze Limburg.

Paul Strijp, 2 mei 2021

Zinnen als zweepslagen

Het voelde als een kind dat de service bij volleybal maar niet onder de knie krijgt. Een klassiek voorbeeld uit de lichamelijke opvoeding. Bij het serveren belandt de bal alsmaar in het net. Tot de gymleraar het kind apart neemt. En deze extra aandacht effect sorteert. Iets te veel effect sorteert. Want de bal gaat nu niet alleen over het net maar raakt telkens het plafond. Een vorm van overcompensatie.

Zo voelde het dus. Op mijn werk circuleerde een taalprogramma. Begrijpelijk schrijven. De belangrijkste aanwijzing: maak korte zinnen. Niet langer dan veertien woorden. Zo gezegd, zo gedaan. Het programma beviel mij zo goed dat ik het geleerde ook buiten mijn werk toepaste. Bij het schrijven van een boek over voetbal bijvoorbeeld. De eerste concepten daarvan legde ik samen met twee coauteurs voor aan een professioneel journalist.

"Wel erg staccato allemaal. Zinnen als zweepslagen" luidde zijn oordeel. Alsof ik de plafond van een sporthal zag.

Paul Strijp, 30 april 2021

 

De kapper weigert fooi

 

Rustig en ingetogen doet hij zijn werk. Af en toe stelt hij een vraag. Waar je woont, waar je werkt. Typische kappersvragen, zou je zeggen. Maar zijn reactie verraadt een zekere diepgang. Wijsheid zelfs. Als Bosnische vluchteling weet hij wat er in de wereld te koop is. Hij heeft de ellende onder ogen gezien. En laat zijn klanten weten dat Nederland een paradijs is. Zonder daarbij belerend te worden.

Ik vertel hem dat ik de laatste keer verknipt ben. Maar niet door hem. Door een andere kapper ergens op de Veluwe. Een jongeman die in tien minuten klaar met mij was. "Ja, de meeste kappers zijn niet zo geïnteresseerd in de vraag of hun klanten tevreden zijn", mompelt hij bijna onverstaanbaar. Ik informeer ook naar zijn welzijn. Of de corona-crisis hem flink geraakt heeft. Jazeker, de tweede lockdown vanaf december heeft er wel in gehakt. Om dan te zwijgen. De man klaagt verder niet.

Bij het afrekenen voel ik een behoefte om hem een flinke fooi geven. Hij weigert beleefd. Het is goed zo. Ik hoef hem niet te compenseren voor het broddelwerk dat een ander mij heeft aangedaan. Dat is wat hij uitstraalt. Non-verbaal.

Paul Strijp, 24 april 2021

De onzichtbare achtbaan van de diender

We liepen hem tegen het lijf tijdens een wandeling door het Amsterdamse Betondorp. Een toevallige ontmoeting zogezegd. Hij oogde fit en energiek. Maar al gauw deelde hij zijn geestelijke uitputting met ons. Die vond zijn oorsprong in zijn werkzame leven. Een leven dat inmiddels achter hem lag. Want als politieman was hij afgekeurd. Ongevraagd begon hij te vertellen.

"Politieman is de mooiste baan van de wereld. Maar elke diender eindigt met een stresssyndroom. Geloof me: echt elke diender. Ik dus ook. Er zijn er maar weinig die ongeschonden hun pensioen halen. Twee jaar geleden heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Die mislukte. Ik had het geweld dat ik in al die jaren voor mijn kiezen heb gekregen, niet verwerkt. Dat kwam er allemaal uit. De aanleiding was de geboorte van mijn kleinzoon. In hem zag ik het geweld van deze wereld weerspiegeld. Toen ben ik ingestort."

Het was overigens niet alleen het geweld dat hem de das om deed.

"Ook het verdriet waar je als politieman mee te maken krijgt. Zoals het verdriet van die vrouw in Diemen. Op één dag verliest ze 's ochtends haar kind en 's middags haar man. Beide gebeurtenissen stonden los van elkaar. Maar het gebeurt. "

Hij liet zich nu in een kliniek behandelen. 

"En toch is politieman de mooiste baan van de wereld. Ik had dit nooit willen missen. Al deze ervaringen zijn zo verrijkend voor mij geweest."

Vriendelijk groetend nam hij afscheid. Een willekeurige voorbijganger zou geen idee hebben van de geestelijke en emotionele achtbaan die deze man heeft afgelegd.

 

Paul Strijp, 24 april 2021

De meerval redt de schoonheid van Nederland-onder-water

Het zou er wel minder mooi zijn dan op de Antillen, vroeg ik lachend. Aan twee duikers bij een meer aan de rand van Amsterdam. "Dat klopt, mijnheer" antwoordden zij. "Onder water is Nederland grijs en groen. Niets te beleven. Niet te vergelijken met wat je in subtropische landen ziet."

Het was niet bepaald behaaglijk, zo begin maart. Dus vroeg ik mij af: wat bezielt een mens dan om hier en nu te gaan duiken? "Mijnheer, wij komen voor de meerval. Die heb je hier in Amsterdam. Maar nog veel meer in Hoofddorp. De meerval heeft een kop zo groot als die van de mens. Misschien zelfs nog wel wat groter. Zo mooi." Zijn gezicht straalde.

Hoe een vissoort de schoonheid van Nederland-onder-water redt.

Paul Strijp, 7 maart 2021

Oneffenheid in het vaccinatieprogramma

Het moet gezegd: ik was onder de indruk. Van het gemak en de soepelheid waarmee de vaccinatie van onze oudjes verliep. Goed geregeld allemaal. Uitstekend logistiek proces. Maar wat nog belangrijker was: het personeel was allervriendelijkst. De menselijke maat was dit keer ruim voorhanden. Wat leven we toch in een rijk en welvarend land, dacht ik nog. We zijn dan niet de snelste in Europa met dat vaccineren, maar eigenlijk hebben we toch niets te klagen? Dacht ik nog.

Terug op de galerij van de flat van mijn moeder spraken we een buurvrouw. Het lieve mensje had de gezegende leeftijd van 94 jaar. Ook zij had zich laten vaccineren. Een tweede prik zou over een paar weken volgen. Helaas kon dat niet in haar woonplaats Maastricht. Maar niet getreurd, de menselijke maat bood wederom uitkomst. Mevrouw kon in Schiedam terecht voor het spuitje. Voor de lezers die topografisch wat minder onderlegd zijn: dat is een afstand van 213 kilometer.

Er kan wel eens een oneffenheid in een programma sluipen.

Paul Strijp, 14 februari 2021

Opwaaiende gordijn bij windstilte

 

Hij benadrukte wel tien keer dat hij niet religieus is. En voor het overige nuchter en zakelijk. Geen spiritueel type dus. Hij benadrukte minstens zo vaak dat je zijn verhaal niet hoefde te geloven. Daar zou hij geen enkele moeite mee hebben.

Buiten was de lucht strakblauw. En het was windstil. De arts vroeg om het raam te openen. Een van de aanwezigen kwam aan zijn verzoek tegemoet. Niet wetend wat daarvan de bedoeling kon zijn. De spanning in de kamer liep op. Het ultieme moment kwam nu echt naderbij. De handeling van de arts om de euthanasie te verrichten. Deze verliep vredig. En werd spoedig gevolgd door een opwaaiende gordijn. Deze vloog omhoog om vervolgens weer roerloos te hangen waar ze altijd gehangen had. Naar zeggen van de arts een teken dat de ziel van de overledene zich een weg naar buiten had gebaand.

Geloof hem of niet. Maar er lijkt meer tussen hemel en aarde.

Paul Strijp, 10 januari 2021

  

Help, mijn vader is een mens!

Dat had zij nog nooit gezien. Haar vader die huilde. Maar het gebeurde echt. Op de meest onverwachte momenten, overmand door emoties. Door het overlijden van mijn eigen vader.

"Goh pap, het is net alsof ik mijn vader nu pas echt als mens leer kennen" liet ze zich ontvallen. Daar had ze meer dan twintig jaar op moeten wachten.

Hoe het verlies van een familielid de band tussen de nabestaande familieleden versterkt.

Paul Strijp, 10 januari 2021 

De aannemer en de uitvaartondernemer, zo veel verschillen ze nu ook weer niet

 

Vele jaren geleden was er in ons wijkje een aannemer actief. Met zijn uitbouwen en dakkapellen was de beste man monopolist. Hij bediende zich maar van één tekst: "Daar zit dan wel een méérprijs aan vast." Nog voordat je een wens had geformuleerd vloeiden deze woorden zonder blikken of blozen uit zijn mond.

De uitvaartbranche verschilt niet wezenlijk van de aannemerij. Toegegeven, de aard van de werkzaamheden is anders. Maar elke  wens van de nabestaanden wordt gekapitaliseerd. Wilt u persoonlijk aanwezig zijn bij de verzorging van de overledene? Niets is de uitvaartbranche te veel. Echter, bij het lezen van de financiële voorwaarden was het alsof de aannemer van vroeger voor mijn ogen verscheen.

Vanzelfsprekend heeft zowel de aannemerij als de uitvaartbranche een verdienmodel. Maar zeker de laatste mag zich méér van haar schappelijke kant laten zien. De sfeer van de transactie tussen nabestaanden en uitvaartonderneming leent zich niet voor een harde en systematische doorrekening van alle bijkomende wensen van de nabestaanden.

De uitvaartonderneming die dergelijke wensen om niet honoreert, onderscheidt zich van de aannemerij.

Paul Strijp, 10 januari 2021