Tijdens de coronacrisis schroefden we ongemerkt onze productie op. Thuiswerkend vanachter ons schermpje. Waar we voorheen op kantoor nog informeel met elkaar babbelden plempten we onze agenda’s nu vol met de ene Zoom- na de andere Teams-meeting. Elk heel of half uur klikten we onszelf weg via het kruisje rechtsboven. ‘Ik moet naar een volgende call’ hoorde je de armoede van de Nederlandse taal weerklinken.
De meesten van ons beleefden vervolgens een fase van bezinning. Waar zijn wij nu helemaal mee bezig, vroegen we ons af. Arbodiensten sprongen er bovenop en predikten de balans tussen werk en herstel. Om de mensen massaal aan het ommetje door de buurt te zetten. Na het gedroomde einde van de coronacrisis vanwege de massale vaccinaties beloofden we elkaar plechtig die balans vast te houden. Bij onze nieuwe manier van werken, het hybride model, kon dat uitstekend. Ideaal toch?
Niets was minder waar. De opgeschroefde productienorm bleek geïnternaliseerd. Informele koffiepraatjes op kantoor kosten tijd. Want om elkaar fysiek te ontmoeten moet je meestal reizen. En tijdens dat reizen kun je ook aan een document of een andere afgesproken output-indicator (lees: aan productie) werken. Mensen spreken het niet hardop uit, ik ook niet. Maar je voelt iedereen nog steeds de afweging maken ten gunste van productie. Ten gunste van de ratrace dus. Hybride model of niet.
Die ratrace, die doen we ons zelf aan.
Paul Strijp, 17 november 2021
Geen opmerkingen:
Een reactie posten