We liepen hem tegen het lijf tijdens een wandeling door het Amsterdamse Betondorp. Een toevallige ontmoeting zogezegd. Hij oogde fit en energiek. Maar al gauw deelde hij zijn geestelijke uitputting met ons. Die vond zijn oorsprong in zijn werkzame leven. Een leven dat inmiddels achter hem lag. Want als politieman was hij afgekeurd. Ongevraagd begon hij te vertellen.
"Politieman is de mooiste baan van de wereld. Maar elke diender eindigt met een stresssyndroom. Geloof me: echt elke diender. Ik dus ook. Er zijn er maar weinig die ongeschonden hun pensioen halen. Twee jaar geleden heb ik een zelfmoordpoging gedaan. Die mislukte. Ik had het geweld dat ik in al die jaren voor mijn kiezen heb gekregen, niet verwerkt. Dat kwam er allemaal uit. De aanleiding was de geboorte van mijn kleinzoon. In hem zag ik het geweld van deze wereld weerspiegeld. Toen ben ik ingestort."
Het was overigens niet alleen het geweld dat hem de das om deed.
"Ook het verdriet waar je als politieman mee te maken krijgt. Zoals het verdriet van die vrouw in Diemen. Op één dag verliest ze 's ochtends haar kind en 's middags haar man. Beide gebeurtenissen stonden los van elkaar. Maar het gebeurt. "
Hij liet zich nu in een kliniek behandelen.
"En toch is politieman de mooiste baan van de wereld. Ik had dit nooit willen missen. Al deze ervaringen zijn zo verrijkend voor mij geweest."
Vriendelijk groetend nam hij afscheid. Een willekeurige voorbijganger zou geen idee hebben van de geestelijke en emotionele achtbaan die deze man heeft afgelegd.
Paul Strijp, 24 april 2021
Geen opmerkingen:
Een reactie posten