“Als je mee verdedigt en een bal terug speelt naar de doelman, wordt er gejuicht. (...) Ook als je de bal verspeelt wanneer je een actie wilt maken, krijg je applaus. Zolang je je best maar doet."
Aan het woord is de Belg Jordy Croux. Voormalig speler van MVV, Roda en Willem II. Opgetekend in de Limburger van 4 mei 2021. Croux voetbalt tegenwoordig in Japan. Bij de club Avispa Fukuoka. Zijn woorden stemmen tot nadenken.
Wanneer juichen wij bij een voetbalwedstrijd? Bij een doelpunt of overwinning van onze favoriete club. Of bij schoonheid. Zoals vroeger een actie van Piet Keizer, ook al leidde die niet tot een doelpunt. Dat zijn onze westerse voetbalwaarden: victorie en esthetiek. Dat vinden wij belangrijk, daar juichen wij voor.
Sportiviteit hoort daar niet bij. Fair play is nooit echt belangrijk geworden. Mooi meegenomen als je een overwinning ook nog eens op een sportieve manier behaalt. Maar om daar nu voor te applaudisseren?
En juichen voor inzet, voor hard werken zoals in Japan? Vinden wij dat belangrijk? Mwahh, niet echt. Behalve dan misschien een beschaafd applausje voor een speler die gewisseld wordt en hard gewerkt heeft. Inzet vinden wij normaal, dat hoort erbij, dat waarderen wij niet extra. Sterker, een luie voetballer die een doelpunt scoort of een bloedstollend mooie actie in huis heeft krijgt een staande ovatie. In ons voetbal legt inzet het af tegen victorie en esthetiek.
Dat is de kracht van de voetbalsport. Zij laat ruimte voor waarden van verschillende culturen.
Paul Strijp, 10 mei 2021
Geen opmerkingen:
Een reactie posten