Met grote verbazing keek de verkoopster mij aan. De verkoopster in de brillenzaak, de opticien dus. Wat kwam ik in hemelsnaam doen? Was ik helemaal gek geworden?
Wat was er aan de hand? Ik had op uitnodiging van de zaak een afspraak gemaakt. Die uitnodiging had ik via de email ontvangen. En telefonisch bevestigd. Twee jaar geleden mijn eerste leesbril gekocht, nu een goed moment voor een periodieke oogmeting. Dat was de gedachte. Briljant van de opticien, vond ik.
Eenmaal binnen vlogen de bezwaren mij om de oren. Of ik wel wist dat het corona was? Dat we voor die oogmeting een kwartier in een klein kamertje moesten. De opticien en ik. En dat er dan een gerede kans op besmetting was. Of ik me dat wel gerealiseerd had? De non-verbale verbazing op haar gezicht was zeker zo groot als de verbale. Hoe kon een klant zo onbenullig zijn?
De computer spuugt automatisch uitnodigingen uit. En vergeet daarbij weleens een variabele. Corona in dit geval. Zoals de opticien vergeet dat de afspraak gewoon bevestigd was. Kan gebeuren, niet over zeuren. Er zijn ergere dingen in deze wereld.
Maar lachen blijft het wel natuurlijk.
Paul Strijp, 22 mei 2021
Geen opmerkingen:
Een reactie posten