Zij zuchtte. De serveerster van een terras aan de Zeeuwse kust. Ging gebukt onder een enorme administratieve last. De verplichting om van alle bezoekers de 06-nummers te registreren. Immers, bij een corona-uitbraak in haar café-restaurant moesten al die mensen gebeld worden. Hele ordners had ze inmiddels aangelegd, zo klaagde ze enigszins verongelijkt. Zonder overigens haar vriendelijkheid te verliezen.
Onlangs nog. Een man die helemaal door het lint was gegaan. Waarom? "Heel simpel. Ik sprak hem aan omdat hij te dicht op de andere gasten zat. Meer niet." Zijn vrouw verontschuldigde zich nog voor zijn gedrag. Hij was gewoon corona-moe, zei ze.
Het viel allemaal niet mee. Ander voorbeeld. Gisteren had ze de mobiele nummers met een stift genoteerd op een klein white-board. Begon het te regenen. Alle cijfers en letters dropen letterlijk van het bord af. Ze kon wel huilen.
Ondertussen worden ze ook nog eens geïnspecteerd. Door drones die boven de kust vliegen. Op zoek naar bezoekers die buiten de openingstijden de terrassen bevolken. Draagt ook niet echt bij aan ontspanning voor de serveersters. In één keer zo'n apparaat boven je hoofd.
Bij het afscheid volgde de echte ontboezeming. Stiekem had ze gehoopt dat ze ten minste één keer een telefoontje had moeten plegen naar die 06-nummers. Met de boodschap dat in hun café-restaurant een corona-besmetting was uitgebroken. Dan had ook de GGD in actie moeten komen. Die hadden dan alle gasten moeten nabellen voor het bron- en contactonderzoek. Dan was er ten minste nog iets met haar corona-administratie gebeurd.
Nu niet. Alles was voor niets geweest.
Paul Strijp, 13 juni 2021
Geen opmerkingen:
Een reactie posten