Rustig en ingetogen doet hij zijn werk. Af en toe stelt hij een vraag. Waar je woont, waar je werkt. Typische kappersvragen, zou je zeggen. Maar zijn reactie verraadt een zekere diepgang. Wijsheid zelfs. Als Bosnische vluchteling weet hij wat er in de wereld te koop is. Hij heeft de ellende onder ogen gezien. En laat zijn klanten weten dat Nederland een paradijs is. Zonder daarbij belerend te worden.
Ik vertel hem dat ik de laatste keer verknipt ben. Maar niet door hem. Door een andere kapper ergens op de Veluwe. Een jongeman die in tien minuten klaar met mij was. "Ja, de meeste kappers zijn niet zo geïnteresseerd in de vraag of hun klanten tevreden zijn", mompelt hij bijna onverstaanbaar. Ik informeer ook naar zijn welzijn. Of de corona-crisis hem flink geraakt heeft. Jazeker, de tweede lockdown vanaf december heeft er wel in gehakt. Om dan te zwijgen. De man klaagt verder niet.
Bij het afrekenen voel ik een behoefte om hem een flinke fooi geven. Hij weigert beleefd. Het is goed zo. Ik hoef hem niet te compenseren voor het broddelwerk dat een ander mij heeft aangedaan. Dat is wat hij uitstraalt. Non-verbaal.
Paul Strijp, 24 april 2021
Geen opmerkingen:
Een reactie posten