Je leert niet altijd het meest van de mensen met de meeste kennis

Twee bijeenkomsten op één dag. Beide voor hetzelfde project.

In de ochtend een gesprek met een bekende Nederlander. Belezen, boekenkasten in zijn huis van kelder tot zolder. Dat gesprek ging uitsluitend over hemzelf. Niet over het project waarvoor wij kwamen. 

In de middag een gesprek met een bescheiden en alledaagse vrouw. Getekend door een zwaar ongeval, ongeveer vijf jaar geleden. Zij toonde een nuchtere en indrukwekkende berusting. Na mijn ongeval heb ik me meteen voorgenomen om niet bij de pakken neer te zitten. Daar zou ik mezelf geen plezier mee doen En passant hielp ze ons geweldig met ons project.

Je leert niet altijd het meest van de mensen met de meeste kennis. 

Paul Strijp, 15 oktober 2020

Eeuwig te laat, voetbalcarrière geknakt

Jarenlang heeft hij het geprobeerd. Maar van lieverlee is hij ermee gestopt. Met op tijd komen. Dat lukte hem eenvoudigweg niet. Bekende hij als wachtende klant-na-mij bij de kapper.

Als voetballer kwam hij steevast één uur te laat. Bij de training of de wedstrijd. Steevast belandde hij dan ook op de reservebank. Terwijl hij naar eigen zeggen een talentvolle rechtsback was. Maar het lukte gewoon niet.

Ik vroeg hem of hij zichzelf niet voor de gek had kunnen houden. Dat je jezelf wijs maakt dat de wedstrijd om twee uur begint. Terwijl je weet dat dat een uur later is. Hij waardeerde mijn vraag, dat kon je aan hem zien. Die strategie had hij ook beproefd. Die mocht evenmin baten. Hij kwam dan alsnog een kwartier te laat.

"Terwijl je moet weten dat bij mijn voetbalclub alles perfect geregeld was. Vóór de wedstrijd lunchten we samen. Daar lagen broodjes van de beste bakkerij uit ons dorp. En beleg van een heerlijke slagerij."

In zijn stem streden spijt en berusting om de voorrang.

Paul Strijp, 15 oktober 2020

Chat tijdens debat

Een goed debat voeren is best vermoeiend. Naar de ander luisteren, doorvragen, je bezinnen op je eigen inbreng, nadenken over de juiste timing. Ik ervoer dat onlangs weer eens.

 

Nu heeft de covid19-werkelijkheid de debatten er niet makkelijker op gemaakt. Deze debatten zijn online. Zonder blikken of blozen krijg je als deelnemer te horen dat je óók de chat in de gaten moet houden. De chat? Jazeker, tijdens het debat trekt een tsunami aan opmerkingen vanuit het publiek aan je voorbij. Rijp en groen. Niet geordend, niet gefilterd. Of je daar ook maar even op wilt reageren. Dat is teveel voor iemand van mijn generatie. Deze is opgevoed met de waarde van gerichtheid op de ander. Op je gesprekspartner. Daar hoort géén chat bij. Ik heb de knop "chat inschakelen" dan ook niet beroerd tijdens het debat.

En.... ging er iets mis, hoor ik u vragen? Welnee. Het klassieke debat zonder chat heet niet voor niets 'klassiek'. 

Paul Strijp, 15 oktober 2020

Schriftje voor de dankbaarheid

"Dat is een mooi schriftje" zei de verkoopster. Ze leek het te menen. Een schriftje met een harde kaft en art nouveau-achtige figuren op de omslag. Planten en bloemen. "Ja, ik ben er erg blij mee" antwoordde de jonge vrouw die dit juist gekocht had. "Mijn ouders hebben mij geleerd om elke avond op te schrijven waarvoor ik dankbaar ben. Iets wat ik die dag heb meegemaakt bijvoorbeeld". De verkoopster keek geïnteresseerd. Zij had zich losgeweekt van haar functie. "En daar ben ik mee doorgegaan. Tot op de dag van vandaag. Ik kom over drie maanden dus weer een schriftje bij u kopen. Want ik vind dankbaarheid heel belangrijk."

Hoe je door iets kleins geraakt kunt worden. Net als de verkoopster. Iets wat zich in een halve minuut voltrok. Er zijn niet altijd grootse dingen nodig om weer een levenswijsheid op te doen.

Dankbaar dat ik dit mocht meemaken.

Paul Strijp, 18 september 2020

De wreedheid van de digitale liefde

Het klikte. Het klikte ontegenzeggelijk. Jawel, de liefde kan ook digitaal ontluiken. Tijdens diverse online sessies van een leergang begon er iets te broeien. Dat moest dan toch maar eens tot een fysieke ontmoeting leiden. Ze konden beiden niet wachten. En toen toonde de digitale liefde zich van haar wrede kant. Niks stevige vent. In plaats daarvan een jochie met een linnen tasje. En die stem. Die klonk ook anders, minder mannelijk. De liefde was in één keer over en uit. "Ik kan me wel voorstellen dat we goede vrienden worden", zo eindigde de ontmoeting.

Paul Strijp, 11 augustus 2020

Het nuchtere KWW van de Tukkers

Toegegeven, beide mannen waren waarschijnlijk redelijk bemiddeld. Het leek erop dat eerdere zakelijke avonturen hen geen windeieren hadden gelegd. Ze stonden er opvallend relaxed bij. Als ze door de coronacrisis over de kop zouden gaan, betekende dat waarschijnlijk nog geen bankroet. Maar dan nog.

Op zomervakantie in Twente spraken we de afgelopen week -los van elkaar- met twee ondernemers. Eén had een recreatieonderneming, de ander een hotel. De overeenkomsten sprongen in het oog. Zoals gezegd, beiden oogden relaxed. Maar toonden zich ook buitengewoon toegankelijk. Alle tijd voor een uitgebreid praatje, dat zie ik in de Randstad toch nog niet zo snel gebeuren. De hoteleigenaar gaf nog de mooiste samenvatting.

"Als ik over de kop ga, dan heb ik pech gehad. Maar daar komen we ook wel weer overheen. Het enige waar ik niet overheen zou komen is als de politie aanbelt met de mededeling dat iets met mijn kinderen is gebeurd. Maar voor het overige zeggen Tukkers altijd: KWW. 'Kieke wat weurt'. Kijken wat het wordt, rustig afwachten wat er gebeuren gaat."

Paul Strijp, 13 juli 2020

Piet Mondriaan hield wel van het goede leven

"Uw woord is de waarheid"

Aldus luidt de titel van een schilderij dat Piet Mondriaan met zijn vader maakte. De overvloedige christelijke symboliek verraadt de religieuze opvoeding die Piet genoot. Te bewonderen in Villa Mondriaan aan de Zonnebrink in Winterswijk (https://villamondriaan.nl/)

De tentoonstelling laat de schilderwerken van de jonge Piet zien. En aan de hand van filmmateriaal zijn verdere ontwikkeling tot groot kunstenaar en vertegenwoordiger van De Stijl. Piet heeft in zijn latere leven de religieuze opvoeding verre van zich gegooid, zo veel wordt wel duidelijk. Heeft de hele wereld gezien: Laren, Domburg, Amsterdam, Parijs en New York. Had een goed gevuld adressenboekje waarin kunstenaars zoals Chagall en Matisse niet ontbraken. En hield van dansen en jazz, vooral in Parijs. Bij dat alles stel je je als bezoeker van de tentoonstelling onvermijdelijk de vraag: hoe zat het met de liefde bij Piet? Daar wordt een enkele opmerking aan gewijd. Piet hield er niet van om zich te binden. Piet gaf de voorkeur aan vriendinnen. Hij heeft er wel 52 gehad, van zijn vriendinnen is zelfs een kwartetspel gemaakt.

Uw woord is de waarheid. Piet hield er een ruime interpretatie van de waarheid op na en moet van het goede leven hebben gehouden, dat kan niet anders.

Paul Strijp, 4 juli 2020

Na corona gaat het even niet meer om de klant in de horeca

Ze hadden het hoofd maar net boven water kunnen houden, vertelde hij. Een jonge en sympathieke ondernemer met een leuk restaurant aan de rand van het centrum van Maastricht. Maar een tweede golf van het corona-virus zou hij onmogelijk overleven. Net zo min als 80% van alle horeca-ondernemers in Nederland, voegde hij er in een bijzin aan toe. Wat hij maar wilde zeggen: hij deed het heus niet slechter dan de rest van de branche. Dat we dat maar even wisten.

Wij bestelden vervolgens een kopje koffie. Hmmmmm, hij had er duidelijk op gerekend dat wij waren aangeschoven voor een complete maaltijd. Je hoorde hem even slikken. Hij had moeite om de klant, wij dus, centraal te stellen. "Alle kleine beetjes helpen", verzuchtte hij.

Paul Strijp, 20 juni 2020

Gedachten tijdens een pandemie (4): herrie in de buurt

Je weet dat de vraag ooit gaat komen. "Opa, vertel eens. Hoe zag het leven van de gewone mensen eruit tijdens de coronacrisis?" En ik weet ook wat mijn antwoord dan zal zijn. Dat zal niet gaan over de angstaanjagende beelden van de intensive care in Italië waarnaar half Nederland 's avonds keek. Dat zal evenmin gaan over de doodstille straten in Amsterdam, de lege en verlaten Dam. En ook niet over de vliegtuigen die aan de grond bleven.


Neen, ik kan er niets aan doen. Maar mijn antwoord zal over iets anders gaan. Iedereen was druk in zijn of haar eigen, kleine universum. Met schuren, spuiten of schaven. In elk geval met iets wat vreselijke herrie maakte. Op het moment dat ik dacht 'nu is alles in deze buurt geschuurd, gespoten of geschaafd' werd ik wreed met het tegendeel geconfronteerd. Alles in de buurt bleek voor een tweede en zelfs volgende ronde schuren, spuiten of schaven in aanmerking te komen. De vliegtuigen bleven aan de grond, maar de herrie was er niet minder om.


De crisis doet ook een beroep op ons aller tolerantie.


Paul Strijp, 1 juni 2020

Gedachten tijdens een pandemie (3): een niet-vitale functie in een niet-vitaal beroep

Dat was even schrikken, zo vlak na het uitbreken van de coronacrisis. Er bestaan kennelijk cruciale en niet-cruciale beroepen. Een onderscheid waaraan ook rechten konden worden ontleend. Het recht bijvoorbeeld om van noodopvang gebruik te maken. De rijksoverheid wijdde er een bericht aan.


https://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/coronavirus-covid-19/ouders-scholieren-en-studenten-kinderopvang-en-onderwijs/noodopvang-cruciale-beroepen-en-vitale-processen/cruciale-beroepsgroepen


Iedereen in een niet-vitaal beroep zal even hebben moeten slikken. En zal een onvermijdelijk gevoel van absolute maatschappelijke overbodigheid hebben moeten wegdrukken. Maar het kan nog erger. Als het je dan gelukt is om je tot dat gevoel van overbodigheid te verhouden, komt de volgende boodschap. In een niet-vitaal beroep kun je ook nog eens een niet-vitale functie uitoefenen. Die boodschap is verpakt in de formulering dat deze collega's voorlopig echt niet op kantoor hoeven komen. Fijn blijven thuiswerken.


Een niet-vitale functie in een niet-vitaal beroep, erger kan bijna niet. De crisis slaat ook fijntjes en subtiel toe.


Paul Strijp, 1 juni 2020

Gedachten tijdens een pandemie (2): tussen heilzaam en schraal

Een weldadige, heilzame rust viel over ons land. De samenleving kwam tot stilstand. En we voelden dat het goed was. Vertraging, 's avonds ook eens gewoon thuis blijven, blauwe luchten. Misschien wel een beetje zoals God het leven ooit bedoeld heeft. Op hetzelfde moment was de samenleving schraal. Atomair. In de lege winkelcentra las je de spanning van de gezichten van die paar bezoekers af. Ieder voor zichzelf op zoek naar de noodzakelijke levensmiddelen, ieder bevreesd voor de besmetting. Zelfs het oogcontact leek te verdwijnen.


Ik neem afscheid van mijn moeder die mijn vader in het verpleeghuis al weken niet mag bezoeken. Een afscheid op anderhalve meter. Zonder knuffel. Ja, de samenleving was ook schraal.


Paul Strijp, 1 juni 2020

Gedachten tijdens een pandemie (1): over verzoening met de sterfelijkheid

"Je schrikt ervan hoe weerloos we als mensen zijn", aldus een IC-specialist.


Hoe kan het dat de productie van vaccins géén verantwoordelijkheid van de overheid is? Nu moet het bedrijfsleven er maar net in geïnteresseerd zijn. Is die interesse er niet omdat het commercieel belang ontbreekt, dan werkt niemand op deze wereld aan een vaccin tegen een verwoestend virus dat misschien wel eens kan uitbreken.


Waarom hield Rutte zijn historische toespraak op 16 maart eigenlijk vanuit zijn werkkamer? Ik werd afgeleid door zijn cd's, boeken en foto's op de achtergrond.


Monika Sie, directeur van Instituut Clingendael, zette in NRC Handelsblad van 21 maart uiteen dat coronabeleid cultureel bepaald is. Coronabeleid gaat over wezenlijke politieke keuzes. Tussen individueel of collectief belang bijvoorbeeld. Chinezen dragen mondkapjes vanuit het collectieve belang om anderen te beschermen. Als Nederlanders die kapjes al dragen doen zij dat vooral om zelf niet besmet te raken.


Bill Gates heeft de komst van het virus vijf jaar geleden voorspeld. Waarom heeft daar niemand acht op geslagen? Hoe kan het toch dat we ons telkens weer zo laten verrassen? Het wemelt van de planbureaus en adviesraden die veel toekomstonderzoek doen, maar de stikstof- en coronacrisis die zich binnen een paar weken aandienden kwamen voor iedereen als een donderslag bij heldere hemel.


Op 22 maart gaan de burgemeesters van een aantal kustgemeenten op de knieën. "Komt u alstublieft niet meer naar onze stranden!". Waarom kondigen de voorzitters van de betreffende veiligheidsregio's hier geen hard juridisch verbod af? Waarom wordt er zo lang een beroep gedaan op de eigen verantwoordelijkheid van burgers? Slaan we daar als land soms niet in dóór?


"Vrijheid die je inlevert, krijg je niet zo maar terug". In de Volkskrant van 21 maart lezen we dat burgerrechten en persoonlijke vrijheden massaal verdwijnen onder druk van de coronacrisis. "Dit lijkt op het draaiboek van een rechts-populistische machtsgreep". De Duitse historicus René Schlott stelt zich de vraag of Europa na de pandemie weer zijn oude, vrije democratische zelf zal worden.


Op 25 maart stelt Wendelmoet Boersema in Trouw dat de klassieke vraag op tafel ligt of in tijden van crisis de scheiding der machten gerespecteerd moet worden. Op het spel staan: de vrijheid van meningsuiting, van godsdienst, het recht op vereniging, het recht op privacy. Deze wijken voor het grotere belang van de volksgezondheid. De journaliste trekt een vergelijking met de gebeurtenissen op 9/11 waarna burgerrechten en individuele vrijheden moesten wijken voor veiligheid. Volgens Boersema zal deze crisis de uitvoerende macht versterken. Controlemechanismen zullen achterblijven of tijdelijk buiten werking worden gesteld. Immers, eerst moet alles op alles worden gezet om het virus te bestrijden. Haar zorgen gelden de regimes die deze crisis aangrijpen voor andere doelen dan de volksgezondheid.


Sheila Sitalsing stelt in de Volkskrant van 28 maart dat Rob de Wijk, specialist strategische studies, op de radio 'een terughoudend parlement' bepleit ten gunste van 'een militaire aanpak'. "In alle ernst" voegt ze er veelzeggend aan toe.


Geert Mak noemt in DWDD op 23 maart de Nederlandse democratie 'volwassen' vanwege het vertrouwen in de burgers. Mij valt het soepele samenspel op tussen kabinet en samenleving, het geven en nemen. Twee dagen na het besluit om de scholen niet te sluiten bezwijkt het kabinet alsnog onder de maatschappelijke druk. En als burgers hun eigen verantwoordelijkheid niet nemen om afstand te houden, dan dreigt het kabinet alsnog in te grijpen. Een beetje zoals een schoolmeester dat doet. Er ontstaat ook nergens in Europa een massale volksopstand. Het lijkt erop dat elke regering de maatregelen neemt die bij de cultuur in dat land passen.


Zo maar een selectie uit de veelheid aan berichten, persoonlijke gedachten en vragen die mij tijdens de eerste maanden van de coronacrisis bezighielden. Tot …. het moment dat je opnamevermogen verzadigd is. En je nog alleen maar geraakt wordt door existentiële beschouwingen. Van Damiaan Denys en Marli Huijer bijvoorbeeld. Over de verzoening met de sterfelijkheid en het omarmen van het virus. Ik vond ze prachtig. 


https://www.scienceguide.nl/2020/03/we-moeten-accepteren-dat-het-risico-van-de-dood-bij-het-leven-hoort/

https://www.nrc.nl/nieuws/2020/04/03/je-kunt-corona-ook-omarmen-a3995834


Ze deden me denken aan woorden van Judith Viorst, auteur van het boek Noodzakelijk verlies (1988).

"Als wij aan verlies denken, denken we aan het verlies van dierbaren door de dood. Maar verlies is een gegeven in ons leven dat veel meer bestrijkt. (…) De verliezen waarmee we te maken krijgen als we geconfronteerd worden met het onontkoombare feit dat onze moeder ons zal verlaten, en dat wij haar zullen verlaten; dat de liefde van onze moeder niet alleen aan ons voorbehouden kan zijn; dat wat pijn doet niet altijd kan worden weggekust en genezen; dat we het hier in wezen alleen moeten redden; dat we zullen moeten aanvaarden -in anderen en in onszelf- dat liefde met haat vermengd is, goed met slecht; dat een meisje, hoe verstandig en mooi en innemend ook, toch later niet met haar vader kan trouwen; dat onze mogelijkheden worden beperkt door anatomie en schuldgevoel; dat elke menselijke verbintenis haar gebreken heeft; dat onze plaats op deze planeet genadeloos tijdelijk is; en dat we volstrekt niet bij machte zijn onszelf of onze dierbaren bescherming te bieden- tegen gevaar en pijn, tegen de tand des tijds, tegen het ouder worden, tegen de dood- tegen onze noodzakelijke verliezen. Deze verliezen horen bij het leven - ze zijn universeel, onvermijdelijk, onverbiddelijk. En ze zijn noodzakelijk, omdat wij ons ontwikkelen door te verliezen, te verlaten, los te laten."

Paul Strijp, 1 juni 2020 

 

Zijn we er nu op vooruit gegaan met die Brusselsepoort in Maastricht?

De mevrouw van het Chinese afhaalrestaurant keek toch wat beteuterd. Jarenlang had zij een volwaardig restaurant gehad in het winkelcentrum De Brusselsepoort in Maastricht, zo vertelde zij. Met niet alléén afhalen maar ook dineren. Tot het moment dat ….. de huren niet meer waren op te brengen. En zij noodgedwongen moest uitwijken naar een andere, veel minder courante locatie in de stad. Onopvallend, kaal en sober. In De Brusselsepoort zitten nu de fastfood-ketens die dergelijke huren wel kunnen ophoesten.

Zijn we er nu op vooruit gegaan met die Brusselsepoort in Maastricht?

Paul Strijp, 1 juni 2020

Over fietsendiefstal en de junk met het pak vla

Het voelde als een college in de reeks sociologie van de fietsendiefstal. De fietsenmaker doceerde dat de meeste diefstallen tegenwoordig 's nachts plaatsvinden. Vaak zit daar de georganiseerde criminaliteit achter. Die voert de fietsen meteen door naar Polen. Nieuwe fietsen zijn vooral het eerste halfjaar na aankoop interessant. Dan zijn ze nog 'heet'. Daarna zijn ze afgekoeld en voor criminelen veel minder aantrekkelijk. 

De fietsendiefstal in Amsterdam lijkt in niets meer op die van pakweg 40 jaar geleden. Toen kon je een fiets van een junk voor 25 gulden kopen en kreeg je er een gratis knipschaar bij. Immers, je wist zeker dat jouw aankoop binnen drie dagen ook weer gestolen was. De vermindering van het aantal diefstallen, zo vervolgde de fietsenmaker, heeft ook te maken met de koppeling van het bestand van de fietshandelaar aan de database van de politie. Van elke fiets die ter reparatie wordt aangeboden wordt eerst gecontroleerd of de klant wel de rechtmatige eigenaar is. Is dat niet het geval, dan licht het scherm van de fietsenmaker op. Alarm!

Een korte stilte volgde. 

"En toch mis ik dat wel. De junk die met een pak vla onder de arm door Amsterdam loopt op zoek naar een fiets".


Paul Strijp, 8 maart 2020

Het kan nog erger met die leeftijd

Soms zijn er van die pijnlijke momenten. Momenten waarop je je realiseert dat er niet meer aan je leeftijd te ontkomen valt. Het moment bijvoorbeeld waarop een politieke partij zich over jouw belangen en die van iedereen die nog ouder is dan jij, ontfermt. Of het moment waarop een omroepvereniging zich met haar programma's speciaal op jou richt.


Maar het kan nog erger. Altijd gedacht dat ik er nog jong en fit uitzag.


Wilt u zitten? hoorde ik vanmiddag in de trein.


Paul Strijp, 24 februari 2020

Thuisbezorgd.nl om elf uur 's avonds

Alsof er niets aan de hand was, zo belde hij aan. Om elf uur 's avonds. De jongen van Thuisbezorgd.nl. Met de sushi in zijn hand. Het enige knelpunt in deze transactie was het tijdstip. De sushi was vier uur eerder besteld. Wat moet je in hemelsnaam om elf uur 's avonds nog met sushi die je om zeven uur had willen eten?


Alle tussengelegen uren was het restaurant dat de sushi bereidde telefonisch onbereikbaar. Om negen uur toch maar eens poolshoogte gaan nemen. Het hele personeel opgewonden, binnen was het bomvol vanwege Valentijnsdag. Die mensen hadden wel iets anders aan hun hoofd dan een verontwaardigde klant een beetje fatsoenlijk te woord te staan.

De ene platformgigant is de andere niet, zullen we maar zeggen. Waar Amazon haar klanten belooft om een digitale bestelling binnen twee uur bij u thuis te bezorgen, neemt Thuisbezorgd.nl royaal alle tijd voor zichzelf. Om je de hele avond met honger te laten zitten.

Van Thuisbezorgd.nl worden we dus niet gelukkig, maar de vraag is of we dat wel worden van Amazon.

Paul Strijp, 15 februari 2020


#geluk #thuisbezorgd.nl

Bioresonantie bij Badr

De controles waren zeer streng. Bij de moeder aller gevechten tussen Badr Hari en Rico Verhoeven. Een aantal weken geleden in de Gelredome in Arnhem. Die strenge controles waren ook wel nodig: er werd immers gevreesd voor massale vechtpartijen. Zoals drie jaar eerder in Duitsland bij hetzelfde gevecht.

Aangekomen bij de Schiphol-achtige beveiliging sloeg ik mezelf voor het hoofd. Hoe had ik dit flesje nu in mijn jas kunnen laten zitten? Een flesje met wat vitaminepreparaten. Aanbevolen door een therapeute die werkt op basis van bio-resonantie. De chef beveiliging, een alleraardigste vrouw van middelbare leeftijd, moest er zelfs aan te pas komen.



De chef gaf een klein begripvol knikje. Mijn dochter kan het, zoveel weken later, nog steeds niet geloven. Papa mocht naar binnen.  Bij een gemiddeld festival zou hem dat niet gelukt zijn.

Bio-resonantie bij Badr. Ik zou weleens de enige geweest kunnen zijn.

Paul Strijp, 9 februari 2020



Bas Heijne roept dit keer Jezus aan

Bas Heijne heeft iets nieuws bedacht. In voorgaande publicaties had hij de volgende oplossingen voor de grote vraagstukken van onze tijd: een publiek debat over wie we willen zijn, een nieuwe taal, ideologische eerlijkheid en een verhaal. Zie ook:

https://boekbesprekingenpaulstrijp.blogspot.com/2017/07/in-staat-van-nederland-toont-bas-heijne.html

https://boekbesprekingenpaulstrijp.blogspot.com/2016/11/bas-heijne-verzaakt-zijn-plicht-tot.html


Afgelopen maandag in de Rode Hoed tapte hij uit een ander vaatje. Nogal wat mensen hebben last van het harnas van hun identiteit. Zij keren zich af van de elite. Voor Heijne is de vraag: wil je het liberalisme werkelijk handen en voeten geven? Of wil je dat verwerpen?

En dan komt hij met een onconventionele oplossing. Toon durf en lef om jezelf te verliezen. Heijne verwijst naar niemand minder dan Jezus die in zijn Bergrede een vergelijkbare oproep deed. Zoek ervaringen op die je eigen wereldbeeld op zijn kop zetten, anders heb je niet geleefd. Maak het jezelf moeilijk.

Zou dit de oplossing zijn, zo vroeg ik mezelf af. Mwahh, misschien moet je deze oproep wel een kans gunnen. Zeker in de strijd tegen de 'algoritmisering van de samenleving'. We leven immers allemaal prettig in onze eigen bubbel.


Het is alleen jammer dat er zo weinig consistentie te ontwaren valt in het werk van Heijne. Dat schiet alle kanten op.


Paul Strijp, 9 februari 2020


#basheijne  #rodehoed

We hebben geleerd van de kredietcrisis: we zouden weer normaal gaan doen

Tien jaar geleden. De kredietcrisis. We hadden ons lesje wel geleerd. Deze crisis kon ontstaan omdat onze hebzucht tot in de bomen groeide. Bankiers werden steenrijk door rommelhypotheken te verkopen, kopers van huizen meenden zich torenhoge hypotheken te veroorloven waardoor veel huizen 'onder water' kwamen. Dat nooit meer! Na de crisis zouden we deze  en andere fouten niet meer maken. We zouden weer normaal gaan doen.

Twee ervaringen.

Het Parool van vandaag meldt dat in Amsterdam een kamer van vier vierkante meter voor 800 euro te huur wordt aangeboden. De hospita krijg je er gratis en voor niks bij.

De makelaar loopt met een belangstellende, potentiële koper door het appartement met een absurd hoge vraagprijs. Met een aan waanzin grenzende vanzelfsprekendheid prijst hij het donkere en winderige balkonnetje aan. "Dan hebben we hier de loggia, mevrouw!'. Ik vraag me af: waarom gaat deze man plots Italiaans praten, we zouden toch weer normaal gaan doen?

De mensch is hardleers.

Paul Strijp, 8 februari 2020

Waar is de liefde, Fokke?

Kwetsbaarheid. Veerkracht. Het leven als leerproces. Ethische vooruitgang. Een herwaardering van religie. Besef en nut van de dood. Een leven zonder hoger doel.

Tel deze zeven factoren bij elkaar op en u heeft de zin van het leven te pakken. Gechargeerd natuurlijk. Maar een feit is wel dat deze factoren de zeven rode draden vormen die Fokke Obbema ontwaarde in zijn zoektocht naar de zin van het leven. Obbema, journalist bij de Volkskrant, werd ruim twee jaar geleden getroffen door een hartstilstand. Tijdens zijn herstel sprak hij mensen over wat zij als de zin van het leven zagen en bracht een boek uit. Onlangs sprak hij erover in de Linnaeusboekhandel in Amsterdam.



Ik vroeg me af wat ik van deze zeven factoren vond. Met stip op één voor mij: kwetsbaarheid. Zóooo mooi omschreven door Obbema.

Kwetsbaarheid als essentie van het leven. Kwetsbaarheid is nodig om de verbinding met de ander en met de natuur te maken. Pas dan ervaren we dat we een onderdeel zijn van een groter geheel. Maar doorgaans verdoezelen we die kwetsbaarheid. Durven we die niet te laten zien. 

Op twee: veerkracht.

Veerkracht: de verbinding tussen ontbering en levensvreugde. Mensen die hun ziekte dankbaar zijn. "Je beseft wat je over het hoofd zag toen je nog gezond was"

En op drie? Neen, niks op drie. Ik mis één factor bij Obbema. Waar is de liefde, Fokke?

Paul Strijp, 2 januari 2020

De raadsels van de stad

Wat is hier aan de hand? De stad Amsterdam handhaaft keihard als het gaat om verkeerd gestalde fietsen. Geen pardon. Fietsen worden verwijderd naar het Westelijk Havengebied, in the middle of nowhere. Kost je een dag verlof om je fiets daar op te halen. Ondertussen biedt de gemeente uitstekende gratis voorzieningen voor de stalling van fietsen. Zie ook: https://overpeinzingenpaulstrijp.blogspot.com/2014/04/emoties-rond-een-verkeerd-gestalde-fiets.html

En dan nu. Een beeld van twee fietsen die wekenlang nabij het Amstelstation tegen een hek staan. In flagrante strijd met het beleid van de gemeente. Fietsen van twee zwervers? Van een aantal studenten die er gewoon een feestje van hebben gemaakt?

Hier manifesteren zich de raadsels van de stad. De stad praat niet terug.

Paul Strijp, 1 januari 2020