Emoties rond een verkeerd gestalde fiets

Schrik, woede, opluchting, verbijstering, vernedering, wraakzucht, zelftwijfel, nietigheid, pijn, ontzag en respect.

 

Vader en zoon hadden een dagje Rotterdam achter de rug. Niet zo maar een dagje, neen een dag ter gelegenheid van zijn achttiende verjaardag. Met als hoogtepunt het knippen van de Pellè-coupe bij de barbier van Hotel New York. Trots zou hij die ’s avonds laten zien aan zijn vriendin en de rest van de familie. In een restaurant in de binnenstad van Amsterdam.

 

Achtbaan aan emoties

Schrik, fietsen weg op het ponton achter Amsterdam Centraal. Gestolen natuurlijk. Woede. Gevolgd door opluchting twaalf uur later. Op een speciaal telefoonnummer kregen we te horen dat de gemeente Amsterdam onze fietsen had verwijderd en meegenomen. Verkeerd gestald, buiten de rekken. “En ja mijnheer, dan nemen wij die fietsen mee”. Maar niet getreurd, tegen betaling van 20 euro konden beide fietsen weer opgehaald worden. Bij het Fietsdepot, ergens op het haventerrein. Daar aangekomen voelde ik verbijstering. Een levensgroot terrein met 13.000 (!) verwijderde fietsen. Wat gebeurt hier, 13.000 fietsen?

 

De fietsen kregen we keurig terug, toch voelde ik ook vernedering toen ik met een zielig hoopje doorgeknipt fietsenslot het terrein weer verliet. Maar wacht maar, dat laat ik niet gebeuren. Hoe durven ze? Fietsen zo maar verwijderen, mensen helemaal naar het haventerrein laten komen. Hoe had ik kunnen weten dat onze fietsen niet buiten de rekken gestald mochten worden? Wraakzucht, ik zal bezwaar en beroep aantekenen. Desnoods tot de hoogste instantie. Om een dag later achter Centraal Station overmand te worden door zelftwijfel. Hoe heb ik zo’n levensgroot bord met daarop de waarschuwing dat buiten de rekken gestalde fietsen worden verwijderd, over het hoofd kunnen zien?



Ook werd me duidelijk dat ik slechts een nietig object ben in een soepele geoliede machinerie. Routinematig verwijdert de gemeente dagelijks vele tientallen fietsen. Pijn voelde ik een dag later toen ik 70 euro bij de fietsenmaker moest neertellen voor een nieuw slot. De weken daarna vroeg ik mij af: wat is er eigenlijk aan de hand met die fietsen in Amsterdam? Twee dingen vielen mij op.

 

Drukker, gevaarlijker en hipper

Eén. Het loopt uit de klauwen met de fietsen in Amsterdam. Amsterdammers leggen dagelijks twee miljoen kilometer per fiets af. Of dat meer of minder is dan een paar jaar geleden weet ik niet. Maar het lijkt almaar drukker en ook gevaarlijker te worden. Er zijn ook al fietsfiles. Fietsers die met vele anderen bij een rood stoplicht staan te wachten, passeren dat licht niet eens als het op groen springt. Gewoon te druk voor hen. Allemaal e-bikes, vintage fietsen, Vanmoof fietsen, retro-race fietsen. Kortom: het wordt er niet alleen drukker, maar ook steeds hipper op. De fiets is een middel om de vrijheid te beleven en de identiteit uit te drukken.

 

Ontzag en respect

Het tweede wat mij opviel. Bij het verwijderen van de fietsen gaat de gemeente Amsterdam bepaald niet zachtzinnig te werk. Het woord razzia schoot door mijn hoofd, maar dat durfde ik hier niet op te schrijven tot Ab Gietelink dat wel deed in de Volkskrant van 16 april. Hij is oprichter van het comité Stop de fietsenrazzia’s. Dat comité heeft er dus grote moeite mee, ik heb dat niet. Ik zal uitleggen waarom niet.

 

 

Gedurende de jaren dat ik bij de Belastingdienst werkte, heb ik geleerd dat een strenge handhaving altijd gepaard moet gaan met een excellente dienstverlening en communicatie. En dat is precies waar de gemeente Amsterdam op dit moment hard aan werkt. Er zal heus nog het nodige moeten gebeuren, maar de dienstverlening zie ik terug in de gratis bewaakte stallingen. Bijvoorbeeld bij station Amsterdam Amstel en bij het Leidseplein. Geweldig! En wat betreft de communicatie. Inmiddels wemelt het in Amsterdam van de rode borden waarop staat waar je je fiets wel en niet mag stallen. Kan niet missen, tenzij je zo’n blinde bent als ik.

Schrik, woede, opluchting, verbijstering, vernedering, wraakzucht, zelftwijfel, nietigheid en pijn. Aan deze achtbaan van emoties kunnen nog wel twee gevoelens toegevoegd worden: ontzag en respect voor de wijze waarop de gemeente Amsterdam de ontwikkelingen op de fietsenmarkt te lijf gaat.

 

Paul Strijp, 30 april 2014