Gedachten tijdens een pandemie (4): herrie in de buurt

Je weet dat de vraag ooit gaat komen. "Opa, vertel eens. Hoe zag het leven van de gewone mensen eruit tijdens de coronacrisis?" En ik weet ook wat mijn antwoord dan zal zijn. Dat zal niet gaan over de angstaanjagende beelden van de intensive care in Italië waarnaar half Nederland 's avonds keek. Dat zal evenmin gaan over de doodstille straten in Amsterdam, de lege en verlaten Dam. En ook niet over de vliegtuigen die aan de grond bleven.


Neen, ik kan er niets aan doen. Maar mijn antwoord zal over iets anders gaan. Iedereen was druk in zijn of haar eigen, kleine universum. Met schuren, spuiten of schaven. In elk geval met iets wat vreselijke herrie maakte. Op het moment dat ik dacht 'nu is alles in deze buurt geschuurd, gespoten of geschaafd' werd ik wreed met het tegendeel geconfronteerd. Alles in de buurt bleek voor een tweede en zelfs volgende ronde schuren, spuiten of schaven in aanmerking te komen. De vliegtuigen bleven aan de grond, maar de herrie was er niet minder om.


De crisis doet ook een beroep op ons aller tolerantie.


Paul Strijp, 1 juni 2020