Als ik naar een theater ga, wil ik geraakt worden. Geraakt door de emotie van het toneel, dans of opera. Als ik een goed wetenschappelijk betoog wil horen, kies ik voor een debatcentrum of een collegezaal. Een wetenschappelijk betoog in een theater leidt tot vervreemding. Die was gisteravond goed voelbaar tijdens de voorstelling De wolf en de goudvis van Damiaan Denys in de Griffioen in Amstelveen.
De boodschap van Denys was: angst is niet nodig. Immers, allerhande wetenschappelijk onderzoek toont aan dat we in onze westerse wereld vooral bang zijn voor potentiële risico's. De kans dat we werkelijk het slachtoffer worden van verkeerde voeding, een overstroming als gevolg van de klimaatverandering, ziekten, terrorisme of misbruik van technologie is te verwaarlozen. Kortom, beste mensen: zet uw angsten opzij!
Dat moge allemaal zo zijn, in een theater wil ik die boodschap niet horen. In een theater wil ik de angst juist voelen, hoe irrationeel ook. Weg met de rationeel onderbouwde redenering! De emotie was gisteren slechts heel even voelbaar en dat was dan ook meteen het hoogtepunt van de voorstelling.
Denys vertelde over een vlucht met een luchtballon op grote hoogte. Dan voel je de angst voor de vrijheid. De vrijheid dat je door te springen de mogelijkheid hebt om een einde aan je leven te maken. Dat fragment was duizelingwekkend en deed aan het werk van de Deense filosoof Kierkegaard denken.
Mijnheer Denys, zoek een natuurlijke omgeving voor uw professorale kracht! U heeft een gezaghebbend betoog, maar dat komt in een theater toch maar moeizaam tot zijn recht. En laat dat dansje in de collegezaal dan ook achterwege.
Mijnheer Denys, zoek een natuurlijke omgeving voor uw professorale kracht! U heeft een gezaghebbend betoog, maar dat komt in een theater toch maar moeizaam tot zijn recht. En laat dat dansje in de collegezaal dan ook achterwege.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten