De angst voor de kalasjnikov verdampt

Mijn hart versnelde. In het gangpad van de trein kwam een niet-westerse jongen naast me zitten. Heel dicht naast me. Na de aanslagen in Parijs regeert de angst in Europa. Die angst heeft ook mij in zijn greep. Zeker als dagelijks treinreiziger. Toch besloot ik te blijven zitten.

"Bent u een zakenman?", vroeg hij plots aan me. "Neen", antwoordde ik afgemeten. Korte pauze. "Heeft u dan wel een snelle auto?", klonk het even later. In iets uitgebreidere bewoordingen liet ik hem weten dat ik wel een auto had, maar geen snelle. Hij had die wel. In Marokko. Daar had je geen verzekering nodig, betaalde je geen belasting en kon je dus lekker scheuren. Om vervolgens te bekennen dat hij twee jaar vastgezeten had. Voor handel in verdovende middelen.

"Je kunt beter in Nederland zitten dan in België. Belgie is een kut land". Ik vroeg hem waarom Belgie een kut land is. "Als je geld hebt, word je in de gevangenis goed behandeld. Heb je dat niet, dan ga je met zijn drieën in een cel". Vloeiend maakte hij de overgang naar het geloof. "Je moet mensen vrij laten in de keuze voor hun religie. Als ik later kinderen heb, zal ik tegen hen zeggen: zoek zelf maar uit welk geloof het best bij je past".

Ik voelde hoe mijn angst langzaam verdampte. Hoe ik langzaam sympathie voor hem kreeg. Bij het verlaten van de trein schudde ik hem de hand.


Paul Strijp, 28 november 2015