Nog maar twee jaar geleden belde zij weleens in paniek op. Als zij van Diemen naar het centrum van Amsterdam moest fietsen en ze al bij Carré de weg kwijt was. En nu, nu moest zij in haar eentje reizen van Alicante in Spanje naar Pisa in Italië. Eerst met de trein van Alicante naar Valencia, vervolgens met de metro naar de luchthaven om van daaruit naar de plaats van bestemming te vliegen. Geen wereldreis, genoeg leeftijdgenoten maken die wel, maar voor haar toch best een tripje.
In Pisa stond ik haar samen met onze oudste dochter op te wachten. In de aankomsthal. Telkens als de deuren opengingen, keken we verwachtingsvol naar een klein meisje met te grote koffers. En toen zij dan eindelijk die hal binnenschreed, zwaaide zij zelfbewust vanuit de verte naar ons. Geen greintje twijfel of angst op haar gezicht te bespeuren. Een moment dat elke ouder herkent.
Het moment dat je je beseft: mijn kind is een volwassen vrouw geworden.
Paul Strijp, 31 juli 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten