Hij verheugde zich op zijn vakantie. Een collega van mij. "Ik heb zes boeken op een stapel gelegd. Die ga ik allemaal lezen". Een onwaarschijnlijk gevoel van herkenning maakte zich van mij meester. Ook ik had zes boeken klaar. Sinds Pasen al, eveneens bestemd voor de zomervakantie. Eigenlijk maakte het niet zo veel uit wat de bestemming van die vakantie zou gaan worden, als die boeken maar gevreten worden. De Ethica van Aristoteles, een enkele roman, wat andere non-fictie en het boek "Na de oorlog" van Tony Judt. Dat laatste telt meer dan 1000 pagina's. Licht autistisch vond ik mezelf wel, maar prettig autistisch.
Na een week begon het mij te duizelen. Mijn nachtrust leed eronder. Ik wist alles van de Suez-crisis en de Hongaarse opstand in 1956 en van de weinig begerenswaardige positie van de Fransen na de oorlog. Van de irritatie tussen De Gaulle en de Amerikanen. Van de bewonderenswaardige snelheid waarmee Duitsland zich weer wist te ontwikkelen tot het economisch centrum. Ik wist alles van Europa, maar de schoonheid van Europa hadden we nog niet gezien. Die schoonheid lag aan onze voeten.
Het wordt langzaam tijd om iets van Toscane te gaan bekijken.
Paul Strijp, 28 juli 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten