Translate

zondag 31 juli 2016

Mijn kind is volwassen geworden



Nog maar twee jaar geleden belde zij weleens in paniek op. Als zij van Diemen naar het centrum van Amsterdam moest fietsen en ze al bij Carré de weg kwijt was. En nu, nu moest zij in haar eentje reizen van Alicante in Spanje naar Pisa in Italië. Eerst met de trein van Alicante naar Valencia, vervolgens met de metro naar de luchthaven om van daaruit naar de plaats van bestemming te vliegen. Geen wereldreis, genoeg leeftijdgenoten maken die wel, maar voor haar toch best een tripje.


In Pisa stond ik haar samen met onze oudste dochter op te wachten. In de aankomsthal. Telkens als de deuren opengingen, keken we verwachtingsvol naar een klein meisje met te grote koffers. En toen zij dan eindelijk die hal binnenschreed, zwaaide zij zelfbewust vanuit de verte naar ons. Geen greintje twijfel of angst op haar gezicht te bespeuren. Een moment dat elke ouder herkent.

Het moment dat je je beseft: mijn kind is een volwassen vrouw geworden.


Paul Strijp, 31 juli 2016

Ranzig mannetje op Italiaans terras



Ik zie hoe mijn beide dochters en vrouw al staan te genieten. Mijn eigen ijsje staat te wachten in een houdertje. Het smeekt mij om vooral snel af te rekenen en te betalen. Het puilt immers
uit, aan alle kanten uit. Niet netjes in bolletjes gegoten zoals bij ons in Nederland. Neen, onbehouwen stukken ijs. Ijsschotsen, geen vorm of symmetrie in te ontdekken. Ondertussen begint het te druppelen. Onbedaarlijk te druppelen zelfs.

Nadat ik in mijn beste Italiaans heb proberen duidelijk te maken dat het wisselgeld als fooi mag worden gezien, loop ik naar buiten. Voorovergebogen. Heel erg voorovergebogen. Ik realiseer mij het tragi-komische van de situatie, probeer er het beste van te maken door in elk geval mijn broek te sparen. In die poging faal ik. Nog voordat ik op het terras plaatsneem, zit er een niet te ontkennen vlek in. Drie druppels van het nocchiolo ijs die zich gezamenlijk aandienden, met geen mogelijkheid te ontwijken. In de val van die druppels, tergend traag, kon ik nog wel een zekere schoonheid ontwaren.

Maar nu mijn broek! Mijn broek die vanochtend net schoon uit de was kwam. Waarin hij was beland vanwege een vetvlek door een druppelend Italiaans ijsje. "Die Italianen ook", mopper ik. Ongemakkelijk probeer ik mijn schaamte op het terras te camoufleren, maar merk dat een oudere Italiaanse mijnheer mij al lang heeft betrapt. Ik voel mij een ranzig mannetje en neem mij voor om nooit meer Italiaans ijs te eten. Echt nooit meer, moeten ze eerst maar eens leren om ijs op een normale manier te scheppen.

Op straffe van een wasbeurt per dag weet ik dat ik een dag later weer aan de verleiding zal bezwijken.


Paul Strijp, 31 juli 2016

vrijdag 29 juli 2016

De mythe van de dolce vita



De banken in Italië wankelen, de Europese Unie dreigt te worden meegesleurd. Dixit de Volkskrant van 29 juli. Het wemelt van de slechte leningen, een volgende kredietcrisis is nabij. De oudste bank van de wereld, de Monte dei Paschi di Siena, staat op omvallen.


Je kunt het je nauwelijks voorstellen. Neem alleen al het stadje San Miniato midden in de Toscaanse heuvels. Het leven is hier zoals God dat ooit bedoeld heeft. Dolce vita. Weergaloze landschappen, verrukkelijke wijnen, karaktervolle keuken met truffels. Aan de andere kant leren de ervaringen in Griekenland dat een kredietcrisis mensen meedogenloos in de afgrond kan storten. Dat het aantal zelfmoorden exponentieel stijgt als gevolg van de erbarmelijke vooruitzichten en de hoge werkloosheid, vooral onder jongeren.

Misschien is de dolce vita wel gewoon een mythe waar alleen een onbezorgde bovenlaag zich in kan wentelen.


Paul Strijp, 29 juli 2016

donderdag 28 juli 2016

Het wordt tijd om Toscane te gaan bekijken



Hij verheugde zich op zijn vakantie. Een collega van mij. "Ik heb zes boeken op een stapel gelegd. Die ga ik allemaal lezen". Een onwaarschijnlijk gevoel van herkenning maakte zich van mij meester. Ook ik had zes boeken klaar. Sinds Pasen al, eveneens bestemd voor de zomervakantie. Eigenlijk maakte het niet zo veel uit wat de bestemming van die vakantie zou gaan worden, als die boeken maar gevreten worden. De Ethica van Aristoteles, een enkele roman, wat andere non-fictie en het boek "Na de oorlog" van Tony Judt. Dat laatste telt meer dan 1000 pagina's. Licht autistisch vond ik mezelf wel, maar prettig autistisch. 


Na een week begon het mij te duizelen. Mijn nachtrust leed eronder. Ik wist alles van de Suez-crisis en de Hongaarse opstand in 1956 en van de weinig begerenswaardige positie van de Fransen na de oorlog. Van de irritatie tussen De Gaulle en de Amerikanen. Van de bewonderenswaardige snelheid waarmee Duitsland zich weer wist te ontwikkelen tot het economisch centrum. Ik wist alles van Europa, maar de schoonheid van Europa hadden we nog niet gezien. Die schoonheid  lag aan onze voeten.

Het wordt langzaam tijd om iets van Toscane te gaan bekijken.


Paul Strijp, 28 juli 2016

zaterdag 23 juli 2016

De Italiaanse vrouw emancipeert



Ze mogen zich eigenaar noemen van een prachtig Toscaans landhuis. Met zijn tweeën bestieren ze de verhuur en het beheer daarvan. Beiden vijftigers. Zij dominant, de eerste grijze haren dienen zich royaal aan. Hij een tikkeltje sullig. Beetje John Cleese-achtg type. Iets te dik buikje, sokjes onder zijn sandalen.


Als huurders hebben wij hen een enkele keer nodig. Voor een uitleg over de werking van het koffieapparaat bijvoorbeeld. Zonder enige aarzeling neemt zij die uitleg voor haar rekening. Hij staat erbij en kijkt ernaar. Steevast loopt haar uitleg vast. Haar gebrekkige Engels leidt tot complete verwarring. Licht verontschuldigend neemt hij het over. In alleszins acceptabel en begrijpelijk Engels. Wij weten meteen hoe het koffieapparaat werkt. Zij knikt. Maar ondertussen zie en voel je dat ze op revanche zint. Het duurt haar te lang voor zich een volgende gelegenheid aandient. Dit zal haar niet weer gebeuren!

De tijd dat de Italiaanse mama alleen over de keuken heerst, ligt achter ons. Het Italiaanse matriarchaat ontworstelt zich.


Paul Strijp, 23 juli 2016

zaterdag 16 juli 2016

Ervaringen met een vluchteling (4): staatloos als nationaliteit



Het stond er vrij droog. Op zijn vergunning als verblijfsgerechtigde. Achter de aanduiding nationaliteit las je: staatloos. Staatloos? Ja, staatloos. Anders geformuleerd: niet behorend tot een natie. Ik vroeg mij af: ja maar, de beste man komt toch uit Syrië? Dondert niet, hij gaat als staatloos burger door het leven. Gevraagd naar de achtergrond van deze nationaliteit, kon hij alleen maar aangeven dat tijdens zijn vlucht uit Syrië alle bagage verloren was gegaan. Verdwenen in de zee. En in die bagage zat ook zijn paspoort. Mogelijkheden om bij de Syrische administratie een nieuw of vervangend paspoort aan te vragen? Een naïeve vraag, zo begreep ik. De Syrische administratie immers is door de burgeroorlog een puinhoop.


De juridische status van staatloosheid ken ik niet exact. Maar het lijkt mij toch, bij alle gastvrijheid die de man in ons land ervaart, een gevoel van ontheemding te geven. Waar hoor je bij? Door het leven zonder paspoort. Geen overheid die je beschermt of zich om jou bekommert.




Afbeeldingsresultaat voor paspoort kwijt



Bij alle angst en paniek tijdens de vlucht, op zoek naar een veilig onderkomen, zal het staatsburgerschap wel het laatste zijn geweest waar deze mensen zich druk om hebben gemaakt. Vluchtelingen laten have en goed achter zich. Heb me nooit gerealiseerd dat, naast familie bijvoorbeeld, het staatsburgerschap hier ook toe kan behoren. Wat een offer!



Paul Strijp, 16 juli 20016

zondag 10 juli 2016

Mijn dochter staart mij aan



Met haar verschijning tooit zij tout Amsterdam. De Dam, bruggen, reclamezuilen. Ook het plein voor het Olympisch Stadion. Zij kijkt je aan, of je nu wilt of niet. Er is geen ontsnappen aan.





In gedachten verzonken fiets ik door de stad. Plots sta ik oog in oog met haar. Zij kijkt mij aan, mijn hart maakt een sprongetje. "Ben trots op je, schat", mompel ik.




En fiets dan weer verder.

Paul Strijp, 10 juli 2016