De trein deed zijn best om tot stilstand te komen. Krakende geluiden, piepende remmen. Op station Lille Europe om precies te zijn. De passagiers bleven voorbeeldig zitten. Zoals ze dat in een vliegtuig ook doen tot het moment van landing.
Plots krijgt mijn vrouw het op haar heupen. Geen urgentie of aanleiding, geen dreiging, geen drukte van oververhitte reizigers, geen helemaal niets. Met een tot de verbeelding sprekende doortastendheid stopt zij de laatste spulletjes in onze reiskoffer. Jasje, leesbril, flesje water. Die doortastendheid neemt de vorm aan van een niets en niemand ontziende wreedheid.
Voor mijn ogen zie ik gebeuren hoe de eerste pagina van het boek Filosofie van de waanzin van Wouter Kusters, echt zo'n boek dat los van de inhoud een object van schoonheid is, vermorzeld werd. Tot een treurige pagina, tot een zielig hoopje papier. Een pijnscheut trok door mijn lichaam.
Het zou een gezellig lang weekend samen moeten worden. Daarvoor moet de stad Lille heel wat te bieden hebben.
Paul Strijp, 5 juni 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten