Zijn hart en zijn hoofd voerden een bittere strijd. Zijn hart verhinderde hem afstand te doen van al die boeken. Dat kon hij gewoon niet. Maar zijn hoofd vertelde hem dat het zakelijk gezien een buitengewoon onverstandige beslissing was. Vele dure vierkante meters in hartje Amsterdam met boeken die nauwelijks nog verkochten. Dit kon zo niet veel langer duren, dat wist hij zelf ook wel.
Boekhandel- antiquariaat Egidius in de Haarlemmerstraat. Echt zo'n boekenzaak waar iemand van mijn generatie zijn vingers bij aflikt. Waar je moeiteloos een hele middag rondstruint. Maar de verkoper stond er wat beteuterd bij. "De malaise is zo'n jaar of tien geleden begonnen. De mensen lezen niet meer. Sartre, Thomas Mann, Graham Greene. Ze worden niet eens meer uitgegeven". En, zo voegde hij er aan toe, het enkele boek dat nog verkocht wordt gaat over de toonbank via bol.com. Daar kun je als boekhandelaar je boeken ook aanbieden, maar dan houd je er helemaal niets meer aan over.
Maar toen zei de beste man iets interessants. "Wij wilden vroeger die klassieken ten minste nog hebben. Bezitten, in de kast hebben staan. Maar ook dat wil de nieuwe generatie niet meer, ze zijn ook minder bezitterig geworden". Deze opmerking werpt een interessant licht op het hedendaagse en cultuurpessimistische verschijnsel van de ontlezing.
Want, wees eens eerlijk. Hoeveel procent van al die klassieken in uw boekenkast heeft u nu echt gelezen?
Paul Strijp, 20 juni 2015
Beste Paul,
BeantwoordenVerwijderenJouw interessante overpeinzing lezende constateer ik voorzichtig dat je jouw lezers schijnbaar niet ziet als de nieuwe generatie, waarmee de waarschijnlijkheid groot is dat je jezelf ook niet als onderdeel ervan beschouwt. Ik ben stiekem wel benieuwd aan wie je dan wel denkt op het moment dat je jouw (vaak toch wel boeiende) overpeinzingen de wereld in stuurt. Ik vind je vraagstuk ook deze keer weer erg interessant. Ja, waarom moeten die boeken per sé in de kast staan?
Ik ben zo vrij een poging te wagen. Persoonlijk denk ik dat het niet zo zeer hebberigheid is als wel het uiten en benadrukken van een bepaalde identiteit: het kennen van de klassiekers geeft bijvoorbeeld blijk van een bepaald intellect en wereldwijsheid. Of de boeken gelezen zijn is daarbij eigenlijk van minder belang. Als dit zou kloppen is het interessant als jouw vraag doorgetrokken wordt: is er dan misschien minder sprake van de behoefte tot persoonlijke ‘identificering’? Ik kan het haast niet geloven, gezien het feit dat het volgens psychologen één van de meest fundamentele menselijke behoeftes blijkt te zijn. Maar wat zijn dan de nieuwe manieren waarop de postmoderne intellectueel zich onderscheidt? Is er door de laagdrempelige, dynamische informatiesamenleving met alle mogelijkheden van dien misschien een grotere behoefte aan meer eigenheid en individualiteit? Een nieuw soort post-moderne zelfexpressie die een stap verder gaat dan die boeken die iedereen toch al heel cliché in zijn kast heeft staan? Een verschuiving van eendimensionaal consumeren naar interactief produceren? En is het dan niet zo dat jij eigenlijk tot de nieuwe generatie behoort en vleeswording bent van deze transformatie, ware het misschien in een iets ander tempo?
Hartelijke groet,
Arjan