Eigenlijk zagen we haar maar zelden. Alleen bij grote familiefeesten zoals een communie, een huwelijk of een bijzondere verjaardag. En met carnaval natuurlijk, dan kwamen we haar ook wel eens tegen. En toch, hoe weinig we haar ook zagen, zij was er altijd. Hoe ze dat deed, weet ik eigenlijk nog steeds niet. Waarschijnlijk was het haar eeuwige lach. Daarachter school welgemeende belangstelling. Dat voelde je.
Ze wilde weten hoe het met je ging. En met de andere leden van je gezin. Zelfs gedurende de vele jaren dat ze ziek was, verloor ze die lach en belangstelling niet. Zoals die laatste keer tijdens een ziekenhuisbezoek een aantal weken geleden. Ze had een van pijn verbeten gezicht, ze wist dat het einde nabij was, maar ze was er voor je. Een levenskunstenares.
Afgelopen vrijdag namen wij afscheid van tante Thea. Ik realiseerde me hoe bijzonder het is dat iemand die je zo weinig hebt gezien, toch zo veel warmte heeft kunnen geven.
Paul Strijp, 16 juni 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten