Onze beide dochters doen aan atletiek. En het moet gezegd, dat doen zij niet onverdienstelijk. Het toeval wil dat zij inmiddels specialismen hebben ontwikkeld ( de 400 meter en de 100 meter horden) die in betrekkelijk korte tijd beoefend worden. Talloos zijn de wedstrijden aan de andere kant van het land die wij voor minder dan een minuut, resp. veertien seconden bezochten. Maar niet geklaagd, je houdt van je schatjes en de wedstrijden zelf zijn vaak interessant en soms zelfs ronduit spectaculair.
Vandaag moest onze dochter voor een 400 meter naar Eindhoven. Niet om zelf te lopen, maar om te hazen. Zij zou twee Ethiopische atleten die jacht maken op een limiet voor het Jeugd WK, een handje helpen. Ook het hazen neemt niet meer dan een minuut in beslag. De reis naar Eindhoven vice versa daarentegen duurt drie uur. Om nog maar te zwijgen over de voorbereidingstijd voor de warming up. En wederom klaag ik niet, je houdt van je schatjes.
Maar één ding moet duidelijk zijn. Mochten de Ethiopische dames op het WK een medaille in de wacht slepen, dan wil ik dat de wereld bij deze weet dat mijn aandeel daarin substantieel is geweest.
Paul Strijp, 27 juni 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten