Mijn vrouw heeft een fiets. Een degelijke fiets. Echt zo'n fiets waarvan iedereen weet: nou, dat is wel een heel verantwoorde aankoop geweest. Een fiets die je -vrij naar de oud-cabaretiers Koot en Bie- zou toeschrijven aan een leraar Duits.
Als een ervaren lerares Duits beweegt mijn vrouw zich dan ook door het Amsterdamse verkeer. Dat wil zeggen: geen risico's, netjes stoppen voor het rode licht, voorrang geven als de verkeersregels dat van haar vragen. Doorgaans fietst de lieve schat dan ook zo'n 150 meter achter mij.
Maar vanmiddag, ineens. Bij de stoplichten in de Kinkerstraat, één van de drukste kruispunten van de stad, kreeg zij het op haar heupen. Behendig slalomde zij tussen de auto's, de fietsers en de scooters om door het rode licht rechts af te slaan. Het keurslijf van de lerares Duits schudde zij van zich af. Alsof zij zich wilde bevrijden, alsof ze een strijd met zichzelf gewonnen had.
Vertwijfeld keken de Amsterdamse schoffies op de scootertjes toe. Sommigen met open mond.
Die vrouw, die durfde.
Paul Strijp, 14 mei 2015
Die vrouw, die durfde.
Paul Strijp, 14 mei 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten