Een treurige zondagmiddag op Ameland. Regenachtig. Een zondag die ook niet meer goed gaat komen. Binnen tikt de klok zoals die vroeger bij je opa en oma kon tikken. Reviaans decor. Buiten staat alles stil. Geen gezinnen in regenpakken die er toch nog het beste van proberen te maken. Dus ook geen brullende kinderen die zich tegen die al te enthousiaste pogingen van hun ouders verzetten. Het eiland is tot stilstand gekomen. Ameland heeft even genoeg aan zichzelf.
En dan ontwaren we een uil. Op een hek. Ingeklemd tussen de al even treurige stacaravans. Daar zit hij, stoïcijns. Roerloos. Al een paar uur lang. Vogels zijn geschapen om te vliegen, maar deze vogel lapt de wetten van de schepping aan zijn laars. Categorisch weigert hij zijn vleugels uit te slaan. Het enige wat hij doet, is af en toe zijn hoofd bewegen. Maar zelfs dat doet hij met tegenzin. Dat zie je, het liefst zinkt hij diep in gedachten weg. Al te opwindend kunnen die gedachten niet zijn. De uil, hij hoort erbij deze zondagmiddag. Onmisbaar decorstuk.
Ameland en uil, zij vallen samen deze middag.
Paul Strijp, 3 mei 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten