Ondernemerslef of ondernemerswaanzin?

Ik ben een echte ambtenaar. Al mijn hele leven. En heb dan ook een grenzeloze bewondering voor mensen die kunnen wat ik niet kan: ondernemen. Mensen die een idee hebben, niet zeker weten of dat tot succes leidt, risico nemen en dat idee vervolgens winstgevend maken. Ik heb tal van ideeën, maar het vermarkten daarvan, neen, daarvoor ben ik niet in de wieg gelegd.

Tegen deze achtergrond volg ik op dit moment in onze woonplaats een fascinerend tafereel. Een klein en knus winkelcentrum. Al vele jaren een stabiele markt voor levensmiddelen en andere dagelijkse benodigdheden. Een supermarkt, een drogist, een slagerij, een slijterij, een bloemist en nog zo wat andere zaken. Niets bijzonders dus. Maar de laatste maanden gaat het snel. Zoals in de rest van het land vallen winkeliers om. Het reisbureau, de drogist en de slijter hebben een leeg pand achtergelaten. Nieuwe huurders zijn er nog niet.

En toen in één keer waren ze er. Twee energieke jongens die in een kleine winkel wasmachines, koelkasten, drogers en andere elektronica aan de man proberen te brengen. Een volstrekt ander assortiment dus dan de fast moving consumer goods, de levensmiddelen, van de overige winkeliers. Tot dusver heb ik nog niet één klant gezien. De twee jongens lijken vooral druk met zichzelf. Veel dingen achter de computer regelen, druk, druk, druk en een gezichtsuitdrukking die vooral verraadt dat het allemaal heel belangrijk is wat ze doen.

Bewondering voor deze jongens, die durven. Als echte ambtenaar scepsis of ze het wel gaan redden. En een gevoel van veiligheid en zekerheid dat ik die risico's niet hoef te nemen.

Als verstokte ambtenaar houd ik mijn hart vast, maar gun ik hen het beste.

Paul Strijp, 30 augustus 2014