Afgelopen zomer in de Provence in Frankrijk. Uitgestrekte wijnvelden, druiven blauw en groen. Bij het uitlaten van de hond kon ik het niet laten om af en toe een trosje te plukken. En het moet gezegd: de druiven smaakten héérlijk. Na drie dagen vroeg ik mij af: hoe ver kun je daarmee gaan? Hoeveel druiven mag je plukken? Wanneer berokken je de wijnboer economische schade en -sterker- wanneer is er sprake van diefstal? Hoewel de velden oneindig waren, schrok ik van mijn eigen vraag.
Terug in onze eigen woonplaats herhaalde de wijnvelden-scène zich op kleinere schaal. De bramen van de buren reiken tot het hek van onze tuin. Twee braampjes per dag, dat moet toch kunnen. Hmmm, dacht ik, dat zijn er toch veertien per week. Waar ligt de grens? Een simpel rekensommetje leerde dat ik op die manier de oogst voor mijn buren toch aanzienlijk zou schaden. Wederom die schrik.
Het ethisch dilemma komt in de kern dus neer op de vraag: hoeveel bramen mag ik van mijn buren pikken? Mijn antwoord: eentje per week. Als niemand kijkt. Mocht ik mij ooit moeten verantwoorden voor het aangezicht van buurman, God of rechter, dan durf ik hen met dat antwoord recht in de ogen te kijken.
Onze buren lezen geen weblogs.
Paul Strijp, 22 augustus 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten