Daar zit-ie dan. 33 jaar oud, leunend op een balustrade. Rembrandt, schilder en kunsthandelaar. Wat een zelfbewustzijn en zelfverzekerdheid. Hij beleeft hier dan ook gelukkige tijden. Drie jaar later echter sloeg het noodlot toe met het overlijden van zijn vrouw Saskia van Uylenburgh. Precies in hetzelfde jaar, 1642, waarin hij zijn meesterwerk de Nachtwacht voltooide.
Daarna ging het bergafwaarts met hem. Zijn verzamelwoede en de artistieke crisis waarin hij belandde, bezorgden hem financiële kopzorgen. Hij moest zelfs zijn huis aan de Jodenbreestraat in Amsterdam verkopen om zijn intrek te nemen in een huurhuis aan de Rozengracht. Privé verloor hij ook nog eens drie kinderen. Artistiek gezien sloot hij zijn loopbaan toch nog af met twee grote werken, het Joodse bruidje en de Staalmeesters.
En toen. Toen herinnerde ik me dat ik een jaar of tien geleden ook al eens naar de zelfportretten van Rembrandt had gekeken. Waaronder een portret vlak vóór zijn overlijden. Mijn afdronk in die tijd: melancholisch, oude man maar niet uitgeblust, alles en iedereen om zich heen verloren, maar artistiek tot de laatste snik springlevend.
Ik vroeg me af of die zelfportretten van Rembrandt me niet meer raken dan zijn grote meesterwerken.
Paul Strijp, 13 oktober 2024
(Gezien: in Rembrandthuis in Amsterdam, najaar 2024)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten