Een warme zaterdagmiddag in oktober. Daar zat hij, een jongen tussen -ik schat- de 30 en de 40, aan de rand van het Amsterdam-Rijn-kanaal. Vriendelijke uitstraling.
Hij vist altijd in zijn eentje, zo wist hij me te vertellen. Per keer vangt hij er drie tot vijf. Snoekbaars. Twee van die vijf houdt hij zelf, de rest gaat terug. 'Die twee eet ik lekker op, bewerk ik thuis met knoflook, peper en zout.' Het was gunstig weer vandaag, veel zon, zo liet hij mij nog weten. Ik groette hem en vervolgde mijn wandeling met de hond.
Na een uur was ik bij hem terug. De vangst viel wat tegen, slechts één snoekbaars in het net. Hij legde de spelregels uit. 'De kleintjes moet je terugzetten, de grote ook want die kunnen nog paren.' En aan die regels, daar kun je je maar beter aan houden. 'De gemeente handhaaft met een dienst waar veel vrijwilligers werken. Die mensen willen nog iets te doen hebben na hun pensioen. Ze houden je in de gaten. Vanaf de brug met verrekijkers, van achter als ze met scooters aankomen of met bootjes vanaf het water.'
Straks komt zijn moeder, die vist tot acht uur vanavond met hem mee. Tot de zon helemaal verdwenen is.
Paul Strijp, 21 oktober 2024
Geen opmerkingen:
Een reactie posten