Een jaar geleden las ik het boek Na de oorlog van Tony Judt. Een geschiedschrijving over het naoorlogse Europa. Eén van de zaken die mij het meest trof was de opmerking van Judt dat Duitsland zich onbetwistbaar heeft ontwikkeld tot het centrum van Europa. Zo zie je maar hoe een land kan transformeren, zeker als je bedenkt welke puinhoop Duitsland in alle opzichten vlak na de oorlog was.
Deze zomervakantie zijn wij bij onze oosterburen op bezoek. Als het om die centrumpositie gaat vielen mij vooral de energie-initiatieven op. Hele landschappen die al bedekt zijn met zonnepanelen. Zo ver zijn wij in Nederland nog lang niet. Duitsland toont zich in dit opzicht dus progressief.
Maar het interessants zijn natuurlijk de ongerijmdheden, de ambivalenties. Zaken waarvan je zegt: hé, hoe kan dat nou? In Beieren was dat bijvoorbeeld het overgewicht. Alle vooroordelen kloppen: ook oma's en tantes zitten hier rond het middaguur aan de grote pullen bier en de worsten zijn er gemiddeld drie keer groter dan bij ons. En het moet dan ook gezegd: je ziet weinig strakke lijven in de Lederhose.
Dit bleek geen op zichzelf staande waarneming. Buiten Beieren, om precies te zijn in Thüringen, troffen we op straat verkoopapparaten voor sigaretten. In ons land inmiddels ondenkbaar. Hier allerminst, je kunt zelfs met een pinpas betalen.
Wat maakt het dat onze oosterburen energie wèl en gezondheid niet belangrijk vinden?
Paul Strijp, 13 augustus 2017
Geen opmerkingen:
Een reactie posten