Nooit meer boekenbonnen

Dat zag er toch maar mooi strak uit. Boekenkasten op- en uitgeruimd. Zeven kratten met boeken die geen waarde meer vertegenwoordigen weggebracht. Boeken waaraan geen herinneringen kleven en boeken waarvan ik zeker weet dat ik die de rest van mijn leven niet zal lezen. Pulp zogezegd.

Wat overbleef waren de boeken met herinneringen en de nog te lezen klassiekers. De man zonder eigenschappen van Robert Musil bijvoorbeeld. Of het Proces van Franz Kafka. En vele andere natuurlijk. Boeken van soms meer dan duizend pagina's. En hoewel de kast strak uitzag, realiseerde ik me dat ik al die boeken dit leven in elk geval nooit meer uitgelezen krijg. In een volgend leven wellicht, maar in dit aardse bestaan niet meer. Zelfs als ik nu met pensioen zou gaan en alleen maar zou lezen, red ik het niet. Te lage leessnelheid. Bovendien merk ik met het ouder worden dat ik ook veel plezier beleef aan het herlezen en herkauwen van boeken.

Een lichte onrust maakt zich van mij meester. Musil of Kafka, dat soort keuzen zal ik moeten gaan maken. Het is ons nu eenmaal niet gegeven om de wijsheden van alle groten der aarde tot ons te nemen. Het zij zo.

Hoe dan ook, als cadeautje voortaan in elk geval maar geen boekenbonnen meer vragen.

Paul Strijp, 11 augustus 2017