De aanstaande sluiting van het Flevoparkbad als nachtmerrie

"Ik moet er niet aan denken", verzuchtte de badmeester terwijl hij zijn handen voor zijn gezicht sloeg. Mijn vraag was of de opening van het Flevoparkbad met een week verlengd gaat worden. Voor alle zwemmers van dat bad is die vraag namelijk belangrijker dan welk wereldnieuws dan ook. De plannen van president Trump met Noord-Korea of Venezuela vallen in het niet bij de datum van sluiting: blijft dat gewoon 3 september of komt er een week bij?

Die vraag is met meer geheimzinnigheid omgeven dan de huidige kabinetsformatie. Daar lekt ten minste zo af en toe nog iets over uit. "Ik kan er niets over zeggen, volgt u maar de berichten op internet", had de kassamedewerker mij nog toevertrouwd. Wie wanneer op welke gronden over de sluiting van het Flevoparkbad beslist, het is het best bewaarde geheim van Amsterdam-Oost.


De badmeester vervolgde.

"We hebben weer een fantastisch buitenseizoen gedraaid, ik moet niet denken aan de dag dat het bad gaat sluiten. Geen rellen, geen opstootjes. Helemaal niks. Ik ken al die jonge gasten uit de buurt, ik geef namelijk ook kickboks- en bokslessen. Vanaf het begin heb ik er mijn stempel opgedrukt met mijn eigen regels. Ze weten het: als ze één keer 'kanker hoer', 'vuile homo' of 'lesbische trut' roepen, krijgen ze een waarschuwing. De tweede keer vliegen ze eruit. Onze reputatie wordt alleen maar sterker, de bezoekersaantallen stijgen. Je kunt de sleutel in je scooter laten steken, daar gebeurt niets mee."

 

Hier sprak een man met passie voor zijn werk, vol trots. Het was aandoenlijk om te zien en te horen, temeer omdat ik de ontspannen sfeer van het zwembad helemaal herken.


Ik wenste hem sterkte voor die laatste week.
"Dank u, heer".


Paul Strijp, 26 augustus 2017

Folderen in de Luppo Stekstraat

Of wij hier uit de buurt kwamen? Neen, dat was niet het geval. Wij bevonden ons nabij de Luppo Stekstraat in Drieborg, provincie Groningen. Een straat vernoemd naar één van de twee hoofdfiguren in het boek De Graanrepubliek van Frank Westerman. Westerman vertelt over de rijke boeren - de tsaren van het graan - en de arme arbeiders. Die laatsten hadden te maken met een hoge werkloosheid, lage lonen en armoedige leefomstandigheden. Luppo Stek bereidde in de winter van 1928 – ‘29 een staking voor die de langste in de Nederlandse geschiedenis bleek te zijn. De arbeiders eisten loonsverhoging, maar de boeren gaven geen cent. De omgeving van de Luppo Stekstraat kent nog steeds veel communistische aanhangers. Welnu, daar waren wij dus.

Hij liep op ons toe. Tenger postuur, lange haren, ongeschoren. Geschatte leeftijd tussen de zeventig en vijfenzeventig.

“Ik woon hier nu een klein jaar. Er is hier werkelijk helemaal niks te beleven. Ik woonde met mijn vrouw in Duitsland. Maar zij is bij mij weggegaan. Toen kwam ik terecht op een camping in Vlagtwedde, niet ver hier vandaan. Ook kwam ik op een wachtlijst van de woningbouwvereniging. Vóór de winter moesten ze iets voor me gevonden hebben. En dat hadden ze. In Drieborg. Waar? vroeg ik nog. Drieborg? Nooit van gehoord! 

Oorspronkelijk kom ik uit de Jordaan in Amsterdam. Op een steenworp afstand van het Leidseplein. Nou, daar was altijd wat te beleven. In de Jordaan vroeg je aan je vrienden: kom je ook een biertje drinken? Binnen de kortste keren zat je met acht, negen man voor je huis. Dat is hier allemaal niet. Maar Amsterdam is ook veranderd, hoor. Amsterdam is Amsterdam niet meer. Allemaal Turken en Marokkanen die ze ook nog eens twintig keer kinderbijslag geven. Er zijn hier ook bijna geen cafés of restaurants in de verre omtrek. Het beste kun je naar de Coop in Bad-Nieuweschans gaan. Daar hebben ze een goede frikadel. Als je binnenkomt naar rechts. Je kunt er ook buiten zitten.“

Hij stapte op zijn rammelende fiets. Liet ons nog weten dat je in het leven toch iets moet doen, groette ons en ging verder met het bezorgen van folders.

Paul Strijp, 25 augustus 2017

(Bron: ANWB Wandelgids, Waddenkust 25 wandelingen 10 – 20 km, p. 59).

De aanwezigheid van de afwezigheid in Rostock

Landkreis Rostock. Een gebied in de deelstaat Mecklenburg - Vorpommern in Duitsland rondom de havenstad Rostock. Een gebied dat vroeger tot de voormalige DDR behoorde. En dat is nog steeds te zien. Moderne bebouwing en klassieke oostblok-flats wisselen elkaar af. Regelmatig zie je gebouwen waarvan je je afvraagt: wat is hiervan de bedoeling? Slopen of ooit nog een keer herontwikkelen? Laten verdwijnen uit het communistische geheugen of transformeren naar het moderne Duitsland?

Ik moest denken aan de prachtige woorden van Roel Bentz van den Berg.

"De sfeer is er ook een beetje zoals je die aantreft aan de rafelranden van een stad: verlaten fabrieksterreinen, vervallen pretparken, plekken waar je voortdurend de aanwezigheid van de afwezigheid voelt - plekken waar zijn en niet zijn, deze en gene zijde, elkaar overlappen". 

(Filosofie Magazine, april 2016, p.14)

Veel aanwezigheid van de afwezigheid dus, daar in Rostock.


Paul Strijp, 17 augustus 2017

Makkies in plaats van barbecue-subsidies

Soms kun je je oren niet geloven. Subsidies voor buurt- en straatfeesten. Ze schijnen te bestaan. 750 euro om met elkaar een barbecue te organiseren. Wel een hoop gedoe met papieren rompslomp. Maar als je je daar doorheen hebt geslagen en als je een beetje mazzel hebt, komt de wethouder nog langs om te vertellen hoe geweldig het wel niet is dat je met die barbecue bijdraagt aan de sociale cohesie in de buurt. Dat had jezelf nog niet bedacht. Immers, het is gewoon gezellig en de salades zijn ook dit jaar weer geweldig verzorgd.

Er is schrijnende armoede in Nederland, zo'n beetje alle subsidies zijn inmiddels afgeschaft. De burger heeft steeds minder van de overheid te verwachten en wordt steeds meer op zelfwerkzaamheid aangesproken. Participatiesamenleving. Maar om de een of andere wonderlijke reden kan de burger wel nog een beroep doen op de barbecue-subsidie, óók de burger die 's avonds gewoon naar het Concertgebouw gaat.

Neen, als het om sociale cohesie gaat, kijk dan eens naar het Makassarplein in de Indische Buurt in Amsterdam. Daar hebben burgers een eigen betaalmiddel geïntroduceerd. De Makkie. Wie iets voor de buurt doet, bijvoorbeeld een taart bakken of boodschappen halen voor een zieke buurvrouw, die krijgt een Makkie. En Makkies vertegenwoordigen waarde. Zo kun je met drie Makkies gratis naar de bioscoop in de buurt.

Welk gemeenteraadslid durft het aan om de barbecue-subsidies af te schaffen en tegen boze burgers te zeggen dat ze maar eens op het Makassarplein moeten gaan kijken?

Paul Strijp, 13 augustus 2017

En daarom blijf ik een papieren krant lezen

Waarom lukt het me toch maar niet om de Correspondent te lezen? Met de kwaliteit van die krant is niets mis, integendeel. Zeer gedegen achtergrondartikelen die je in de overige kranten steeds minder treft. Maar het komt er gewoon niet van. De oorzaak? De uitsluitende beschikbaarheid van digitale informatie. 

Die zorgt voor een voortdurende onrust. Veroorzaakt door artikelen die vanuit de zijlijn voorbij trekken of anderszins je aandacht trekken. Maar ook artikelen die je niet ziet maar waarvan je wel weet dat ze er -met één druk op een link- gewoon zijn. Juist die laatste categorie belemmert het lezen van serieuze achtergrondjournalistiek. Die verleiding, zal ik klikken? Je schaamt je er bijna voor, maar online kom je niet meer toe aan een artikel van een kwartier. Bij de papieren versie heb je dat allemaal niet, daar kun je niet doorklikken.

Het ondraaglijke besef van de oneindigheid van beschikbare informatie. Juist om daar weerstand tegen te bieden blijf ik een papieren krant lezen. 

Paul Strijp, 13 augustus 2017

De dropboer in de Van der Pekstraat

Het is de drop van vroeger niet meer.

Vroeger had je Van Ham, een dropboer op de Albert Cuypmarkt. Een vakman die zijn dropsoorten kende en zijn vakliteratuur bijhield. In Maastricht had je ook zo'n autoriteit. Die wist precies wat ik wilde hebben, een combinatie van katjes en muntdrop namelijk en zorgde ervoor dat een afgemeten hoeveelheid op de toonbank klaarlag als hij mij in de verte zag aankomen.

Maar kom tegenwoordig eens om drop. Het is de drop van vroeger niet meer. De drop van Venco bijvoorbeeld. Slap aftreksel. Die van Kleene gaat nog wel, stevig, maar ook niet het niveau van Van Ham. Ik heb me erbij neergelegd, ik heb ermee leren leven.

Tot een tijdje geleden, we slenterden wat over de markt in de Van der Pekstraat in Amsterdam - Noord. Bleek daar een onvervalste dropboer van het kaliber Van Ham te staan.

Het is niet naast de deur, Amsterdam-Noord, ik weet het. Maar ik prijs mij gelukkig, hopelijk zullen de tijden van Van Ham herleven.

Paul Strijp, 13 augustus 2017

De tiramisu van de pizzeria in Pingjum

"En er ligt hier in de buurt ook een pizzeria die een heel goede recensie in de NRC heeft gekregen", haastte de verhuurster van het Friese huisje zich op te merken. Zo van: u komt hier niet alleen voor uw rust, u kunt hier ook lekker eten, dat kan heus niet alleen in de Randstad. Ik interpreteerde haar opmerking dan ook tweeledig. Een goedbedoeld advies maar ook een lichte hunkering naar erkenning.

Meteen was voor ons de kernvraag: en is de tiramisu in die pizzeria lekkerder dan die van oma? Oma is de oma van camping Lucherino in Italië. Wij bezochten die vijftien jaar geleden, ik weet niet eens of oma nog leeft. Maar haar tiramisu was onovertroffen. Kan niet beter. Echt niet.

Licht nerveus gingen we dan ook op zoek naar die bewuste pizzeria. Het bleek te gaan om die in Pingjum. Een Noord-Koreaanse naam voor een lieflijk dorpje van enkele honderden inwoners. En het moet gezegd: in deze pizzeria hangt een Italiaanse sfeer met een Italiaanse kwaliteit zonder dat er Italianen aan te pas komen. De kruiden, de wijn, de bodem van de pizza, allemaal heel erg goed.

Maar dan toch die kernvraag, we kunnen er niet omheen: is de tiramisu in de pizzeria van Pingjum lekkerder dan die van oma? Het voelt als heiligschennis om die vraag bevestigend te beantwoorden. Dat doe ik dan ook niet. De tiramisu van oma moet tot in lengte van dagen een onbereikbare mythe blijven. Maar deze tiramisu komt wel heel dicht in de buurt.

Heel dicht.

Paul Strijp, 13 augustus 2017

Treurnis in Scheveningen

De boulevard in Scheveningen. Ik weet niet of u daar wel eens komt, maar een bezoek is zeker de moeite waard. De tranen zullen u in de ogen springen. U zult de nationale ramp die hier gewoed heeft of dan toch ten minste de nationale treurnis aan den lijve ervaren. Eén grote en goedkope kermis van snackbars, warenhuizen en andere voorzieningen die allesbehalve kwaliteit in zich dragen.

Vergeet u vooral ook niet om even langs het Kurhaus te flaneren. Eind negentiende eeuw gebouwd omdat het Stedelijk Badhuis te klein werd, voorbestemd als een locatie van allure. Een locatie voor de welgestelden.

Het Kurhaus is inmiddels failliet, het kan verkeren. Maar de ruimtelijke kwaliteit eromheen is ook hier voorgoed naar de knoppen. De ontwerpers van het Kurhaus, Henkenhaf en Ebert, draaien zich om in hun graf.

Vreemd genoeg ligt er vlak achter de boulevard wel een gebouw van allure. Residentie Seinpost van Cees Dam, de architect van onder andere de Stopera in Amsterdam. Je kunt die Seinpost mooi of lelijk vinden, maar allure heeft het gebouw wel. Luxe appartementen, gesitueerd op het hoogste punt van Scheveningen en georiënteerd op zon en zee. Met elf torens gegroepeerd in een hoefijzer. En met een gevel met witte tegels die tegen het zeeklimaat bestand zijn.

Hoe heeft het kunnen gebeuren dat de gemeente Den Haag de boulevard heeft laten verkwanselen en één straat verder wel kwaliteit heeft aangebracht?

Paul Strijp, 13 augustus 2017



Ze

In de openbare ruimte maken ze op steeds meer momenten foto's van je die later tegen je kunnen worden gebruikt.

Ze koppelen tegenwoordig steeds meer data aan elkaar waaruit ze een profiel van en voorspellingen over jou afleiden.

Ga er als burger maar van uit dat de informatie die ze over jou hebben fout en gemanipuleerd is.

Als ze jou als burger ooit een keer verkeerd in de systemen zetten, kom je er nooit meer uit. Dat kan dramatische gevolgen hebben zoals wel is gebleken met de zelfmoord van de Russische activist en asielzoeker Alexander Dolmatov.

Ze maken telkens weer een nieuwe inbreuk op de privacy-voorwaarden die horen bij het gebruik van een website.

Ze maken ook veel geheime afspraken tussen overheden en inlichtingendiensten.

Ze eisen ook dat digitale spionnen worden toegelaten die jouw bezoek aan advertenties volgen

Vroeg of laat hacken ze ook jouw gegevens een keer, ga daar maar gerust van uit.


Een aantal lessen en wetenswaardigheden die de auteurs van Je hebt wel iets te verbergen (Maurits Martijn en Dimitri Tokmetzis) onlangs meegaven tijdens een presentatie over hun boek. Duidelijk werd dat "ze"  de grote boosdoener zijn. Maar wie is "ze" ? "Ze" lijkt een grote, anonieme macht die niet aanspreekbaar of controleerbaar is. En die grote delen van de mensheid opzadelt met angst voor de gevaren van onze moderne informatiemaatschappij.

Maar "ze" moet toch gewoon bestaan uit mensen van vlees en bloed die 's ochtends naar hun werk gaan en 's avonds ook wel eens chagrijnig thuiskomen?

Wie zijn "ze" en waar kunnen we hen spreken?

Paul Strijp, 13 augustus 2017

Onze oosterburen, progressief en ongezond

Een jaar geleden las ik het boek Na de oorlog van Tony Judt. Een geschiedschrijving over het naoorlogse Europa. Eén van de zaken die mij het meest trof was de opmerking van Judt dat Duitsland zich onbetwistbaar heeft ontwikkeld tot het centrum van Europa. Zo zie je maar hoe een land kan transformeren, zeker als je bedenkt welke puinhoop Duitsland in alle opzichten vlak na de oorlog was.

Deze zomervakantie zijn wij bij onze oosterburen op bezoek. Als het om die centrumpositie gaat vielen mij vooral de energie-initiatieven op. Hele landschappen die al bedekt zijn met zonnepanelen. Zo ver zijn wij in Nederland nog lang niet. Duitsland toont zich in dit opzicht dus progressief.

Maar het interessants zijn natuurlijk de ongerijmdheden, de ambivalenties. Zaken waarvan je zegt: hé, hoe kan dat nou? In Beieren was dat bijvoorbeeld het overgewicht. Alle vooroordelen kloppen: ook oma's en tantes zitten hier rond het middaguur aan de grote pullen bier en de worsten zijn er gemiddeld drie keer groter dan bij ons. En het moet dan ook gezegd: je ziet weinig strakke lijven in de Lederhose.

Dit bleek geen op zichzelf staande waarneming. Buiten Beieren, om precies te zijn in Thüringen, troffen we op straat verkoopapparaten voor sigaretten. In ons land inmiddels ondenkbaar. Hier allerminst, je kunt zelfs met een pinpas betalen.

Wat maakt het dat onze oosterburen energie wèl en gezondheid niet belangrijk vinden?

Paul Strijp, 13 augustus 2017

Geruststellende mededeling voor jonge ouders

Wat was dat sleuren vroeger. Met de kinderen een middagje naar een museum of naar een natuurgebied. Neen, dat wilden de lieverdjes niet. Dat baarde ons natuurlijk grote zorgen, want: hoe moest dat dan met hun algemene ontwikkeling? Je kon op zondagen toch niet alleen naar speelparadijzen gaan?

En nu, bijna twee decennia later. Met twee kinderen op Texel. Plots roept één van beiden, met een verrekijker om de nek: "Pap en mam, snel! Er zitten hier interessante vogels. Kom ook kijken!". Verwonderd keken we elkaar aan. We waren net zo ontspannen aan het wandelen, moest dat nu echt, vogels kijken?

Het komt uiteindelijk altijd goed met die opvoeding.

Paul Strijp, 11 augustus 2017

Nooit meer boekenbonnen

Dat zag er toch maar mooi strak uit. Boekenkasten op- en uitgeruimd. Zeven kratten met boeken die geen waarde meer vertegenwoordigen weggebracht. Boeken waaraan geen herinneringen kleven en boeken waarvan ik zeker weet dat ik die de rest van mijn leven niet zal lezen. Pulp zogezegd.

Wat overbleef waren de boeken met herinneringen en de nog te lezen klassiekers. De man zonder eigenschappen van Robert Musil bijvoorbeeld. Of het Proces van Franz Kafka. En vele andere natuurlijk. Boeken van soms meer dan duizend pagina's. En hoewel de kast strak uitzag, realiseerde ik me dat ik al die boeken dit leven in elk geval nooit meer uitgelezen krijg. In een volgend leven wellicht, maar in dit aardse bestaan niet meer. Zelfs als ik nu met pensioen zou gaan en alleen maar zou lezen, red ik het niet. Te lage leessnelheid. Bovendien merk ik met het ouder worden dat ik ook veel plezier beleef aan het herlezen en herkauwen van boeken.

Een lichte onrust maakt zich van mij meester. Musil of Kafka, dat soort keuzen zal ik moeten gaan maken. Het is ons nu eenmaal niet gegeven om de wijsheden van alle groten der aarde tot ons te nemen. Het zij zo.

Hoe dan ook, als cadeautje voortaan in elk geval maar geen boekenbonnen meer vragen.

Paul Strijp, 11 augustus 2017

Ik ben Sport in Beeld

Mijn vader had het er altijd over en dan moesten we lachen. Sport in Beeld. "Neen pap", riepen we dan, "Studio Sport!! Sport in Beeld bestaat al lang niet meer". "Oh ja", verontschuldigde hij zich om een volgende zondag weer onverstoorbaar te vragen of we samen Sport in Beeld zouden kijken. Dat was het Studio Sport in zijn vroegere jaren.

Acht uur 's avonds. Moment voor jezelf. Journaal. Sinds mensenheugenis kijk ik dat in mijn eentje. De kinderen halen hun nieuwsinformatie uit allerlei bronnen behalve het Journaal. Een tijdje terug zag ik een grafiek met de leeftijdsverdeling van de journaalkijkers. Conclusie: het journaal is iets voor oudere mensen, dat trekt nauwelijks nog kijkers onder de vijftig jaar.

Het journaal is het nieuwe Sport in Beeld. Als ik mijn kinderen iets vertel wat ik in het journaal heb gehoord, spookt door mijn hoofd: "Man, je bent nu Sport in Beeld".

Paul Strijp, 11 augustus 2017

Wat is er toch met de Nuts gebeurd?

Waar de gedachte zo plots vandaan kwam, weet ik nog steeds niet. Maar ineens was hij er, ogenschijnlijk uit het niets. Op een atletiekbaan in Utrecht. Voordat ik het in de gaten had liet ik mij ontvallen: "Bestaat de Nuts eigenlijk nog wel?". Mijn omstanders keken mij licht verward aan. Wat zegt hij nou? De Nuts? Ja, de Nuts. Al in geen jaren meer gezien of gegeten. Maar de verwarring kreeg geen tijd om te rijpen, want een vriendin van onze dochter riep met een zekere triomf: "Ja hoor, net nog eentje gekocht".

Ooit in mijn loopbaan hield ik mij bezig met merken. Een goed merk roept iets in de hersenen van de consument op wat doorslaggevend is op het moment dat hij zijn keuze in het koopproces moet maken. Zoals McDonalds dat doet. Als de gele M, waar ook ter wereld, boven alles en iedereen uit torent in het landschap en de kinderen op de achterbank beginnen te krijsen, weten de ouders dat zij de strijd verloren hebben. Tegen het merk McDonalds is geen kruid gewassen.

In mijn jeugd was dat met de Nuts ook zo. Nuts riep iets in onze hersenen op waardoor we, eenmaal in het snoepwinkeltje beland, altijd kozen voor de kleur geel en de bijbehorende associatie van noten. Dat is niet meer zo. Nuts heeft haar positie in mijn brein verloren maar bestaat kennelijk nog wel.

Wat is er toch met de Nuts gebeurd?

Paul Strijp, 9 augustus 2017

Er moeten meer Akkermannen komen

De aanleiding om er onlangs weer eens te komen was een beetje knullig. Vulpen verloren. Gewoon kwijt, weg. Nergens meer te vinden. Maar op zo'n knullig vergrijp volgt beslist geen straf. Integendeel, een bezoek aan de pennenwinkel Akkermans in de Haagse Passage is een godsgeschenk. 

Een rijzig heerschap treedt je deftig en met respect tegemoet. Beetje type Piet-Hein Donner, de voormalig minister. Man in stijlvol pak, de laatste telg uit een geslacht dat kennelijk altijd in de vulpennerij heeft gezeten.  Beleefd informeert hij naar je voorkeur. Om je vervolgens met een aantal vulpennen te laten schrijven. En om dan de goede vragen te stellen. Hoe ligt hij in de hand? Hoe vloeit de inkt? Wat prefereert u, zwarte of blauwe inkt?

Waar kom je zo'n winkel nog tegen? Waar hoor je tegenwoordig nog de vraag hoe de inkt vloeit? Tegenwoordig hoor je bij elk vraagstuk als oplossing: download de app. Om die vervolgens te gebruiken voor een eindeloze hoeveelheid smilies en likes. Ambachtelijk schrijven met de vulpen bestaat niet meer. Daarmee gaat beschaving verloren.

Er moeten meer Akkermannen komen.


Paul Strijp, 1 augustus 2017