Zelftwijfel in de geest van Louis van Gaal

Een weekje meivakantie. Een weekje dat zich leent voor wat diepere reflectie. Je leest de kranten net iets uitvoeriger. Twee berichten van afgelopen week doen mij aan mezelf twijfelen.

Bericht 1. Uitvaarten blijken tegenwoordig regelmatig veldslagen. Het komt voor dat aanwezigen in een crematorium bloemstukken naar elkaar smijten. De politie moet er dan aan te pas komen om de strijdende partijen uit elkaar te halen. Ook komt het voor dat linten van bloemstukken opgerold moeten worden zodat anderen niet kunnen zien welke namen erop staan. Personeel van uitvaartmaatschappijen gaat massaal naar weerbaarheidstrainingen (de Volkskrant, 29 april 2016).


Bericht 2. Jongeren die zich in coma zuipen. Het worden er steeds meer, vorig jaar al 20% meer dan het jaar ervoor. En ze worden steeds jonger. Vaak zijn ze pas dertien of veertien jaar. Op zaterdagavond zweven zij een paar uur tussen leven en dood. Uitgedroogd en met een veel te lage hartslag. En houden daarmee tien tot vijftien bedden bezet op de intensive care (de Volkskrant, 30 april 2016).


Vrij naar Louis van Gaal vraag ik mij aan het einde van deze week af: wordt de wereld inderdaad steeds gekker of word ik gewoon een oude zuurpruim?



Paul Strijp, 5 mei 2016