Het kost me enige moeite om deze regels te schrijven. Ze voelen een beetje als verraad. Verraad naar mijn favoriete voetbalclub MVV. En ook wel een beetje naar Ajax, waarvoor ik altijd sympathie heb gevoeld. Maar het moet me echt van het hart: een wedstrijd bezoeken van PSV voelt als een warm bad.
Afgelopen dinsdag met Casper naar de Champions League wedstrijd tegen Manchester United. Vooraf een zeer ontspannen straatbeeld. Terrassen en restaurants vol, geen wanklank te bekennen. Gemoedelijkheid alom. Tijdens de wedstrijd -zoals de Volkskrant dat omschreef- trillend beton. Een kolkend stadion dat als één man achter de ploeg stond. Niet één fluitconcert tegen de eigen club te horen.
En wat niet minder belangrijk is: bij PSV hoef je je niet voor je kinderen te schamen. Geen vunzig taalgebruik, geen dreiging van agressie op de tribune. Bij de ingang waren wat opstoppingen van supporters. Die toonden zich weliswaar ongeduldig, maar gingen toch uiterst beschaafd het stadion binnen.
En wat evenmin onbelangrijk is: je voelt dat je hier te gast bent bij een nettte club. Geleid door verstandige mensen, geen vuile was op straat. PSV is afgelopen seizoen kampioen geworden, maar viste vele jaren daarvoor naast het net. Dat was een teleurstelling, maar bloedige revoluties door oude clubiconen bleven achterwege.
Tja, soms is het best lastig om gevoelens van sympathie voor anderen te bekennen. Valt niet mee, hoor!
Paul Strijp, 20 september 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten