"Zou u een tienvoudige moordenaar die zijn vrouw in stukjes heeft gesneden, ook verdedigen?". De vraag leek hem niet te deren, túúrlijk zou hij die verdedigen. "Als de telefoon op mijn advocatenkantoor rinkelt, dan verdedig ik de beller".
Afgelopen vrijdag toog ik mee met onze jongste dochter naar een gastcollege van Peter Plasman. Strafrechtadvocaat in Amsterdam, verdediger van onder andere de moordenaar van Theo van Gogh. Het werd een lesje in de deugd van eenzijdigheid.
In de kern kwam zijn betoog erop neer dat iedereen in het strafrecht zijn rol te vervullen heeft. De advocaat komt op voor de belangen van de verdachte, de officier van justitie voor die van de samenleving en de rechter weegt al die belangen om tot een genuanceerd oordeel te komen. Als iedereen die rol nu maar speelt, draait het systeem en komt alles op zijn pootjes terecht. So far, so good.
En dus pleit de advocaat voor vrijspraak als de officier in zijn tenlastelegging de verdachte diefstal voor de voeten werpt, waar dit eigenlijk verduistering had moeten zijn. En dus vraagt hij géén camerabeelden op als de verdachte hem in vertrouwen bekent het delict daadwerkelijk gepleegd te hebben; die beelden immers kunnen de positie van de verdachte verzwakken.
De essentie van het vak zit in pure eenzijdigheid. "Je moet alleen maar de belangen van je cliënt dienen, wat voor klootzak hij ook is", doceerde Plasman nuchter. Die eenzijdigheid moet ook in je persoonlijkheid zitten, voegde hij er fijntjes aan toe. Niet iedereen is voor dit vak geschikt, zo waarschuwde Plasman de jonge studenten ook nog.
Mijn dochter haalde haar schouders erbij op. Zelf dacht ik alleen maar: "Aan mij is geen begenadigd advocaat verloren gegaan".
Paul Strijp, 13 september 2015
De deugd van eenzijdigheid. Inzichtelijke post. Ik ben het ermee eens dat een van de basisbeginselen van onze rechtstaat het recht op een eerlijk proces is en daar hoort een integere strafrecht advocaat in zoverre zijn rol in te vervullen.
BeantwoordenVerwijderen