Met wel zeven sloten was hij geketend aan het huis. De scooter van onze buurman. En toch was hij een aantal weken geleden plots weg. 's Ochtends vroeg, zo maar, weg, meegenomen in de nacht. Onze buurman liet het er natuurlijk niet bij zitten. Hij schafte een camera aan. Die registreert de bewegingen van alle passanten. Maar het lot liet hem niet onberoerd. Vorige week was ook zijn camera verdwenen. Het is toch vreselijk. Het zou mij niet verbazen als hij binnenkort een tweede camera installeert om die andere, dan weer bevestigd na een uitkering van de verzekering, in de gaten te houden en te bewaken.
Zie hier de reflexen van een angstige sterveling. Geef de man eens ongelijk. Dit kleine leed staat symbool voor een grotere maatschappelijke en politieke beweging. De hedendaagse beveiligingswedloop kent geen grenzen. Of het nu komt door angst voor diefstal of angst voor aanslagen. Na de aanslagen op Charly Hebdo en de Thalys in Frankrijk volgde weer eens een reeks verdergaande veiligheidsmaatregelen. Kijk op de stations eens goed om je heen. Waar en wanneer eindigt dit? Ondertussen staat ook de privacywetgeving aan de vooravond van een ongekende versoepeling.
We voeren in Nederland felle debatten over de vraag of ons land nu vol is of niet. Wanneer stellen we onszelf de vraag naar de grenzen van onze beveiliging. Wanneer is genoeg gewoon genoeg?
Paul Strijp, 11 september 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten