Rabobank, wacht nog even met dat aandeel in elkaar

Marketing en communicatie kunnen een bedrijf geweldig versterken. Zelf heb ik dat ervaren toen ik bij de Belastingdienst werkte. Dat was in de jaren negentig. De fiscus had net de ijzersterke slagzin Leuker kunnen we het niet maken. Wel makkelijker gemunt. Op hetzelfde moment viel de aangiftediskette, in die tijd een revolutionaire innovatie, bij de mensen thuis op de mat. "Hé, die doen wat ze zeggen", was de reactie. In zo'n geval komt de communicatie de geloofwaardigheid van een bedrijf ten goede.



Dat is precies wat ik op dit moment mis bij de Rabobank. Die adverteert met de slagzin Een aandeel in elkaar. Je ziet zoetsappige beelden van groepen mensen, bijvoorbeeld gezinnen, die verantwoordelijkheid voor elkaar nemen. De Rabobank, zo is de boodschap, investeert haar kapitaal graag in dergelijke groepen. De Rabobank neemt ook graag haar verantwoordelijkheid.

Ik kan er niets aan doen, maar bij die spotjes denk ik telkens aan de Libor-affaire. Weet u nog? De bank leverde valse data aan waardoor de Libor-rente werd gemanipuleerd. Zij schikte voor het kinderachtige sommetje van 774 miljoen en de bestuursvoorzitter stapte op. Voorwaar een affaire die het vertrouwen aardig schokte.

Onder dergelijke omstandigheden moet je een communicatie- en marketingstrategie kiezen die je geloofwaardigheid ten goede komt. Dat vertrouwen is niet zo maar hersteld, dat duurt vele jaren.

"Wij schamen ons diep, maar doen ons uiterste best om uw vertrouwen weer te winnen" lijkt mij een passender slagzin tot het jaar 2020.


Paul Strijp, 27 september 2015

PSV is warmte

Het kost me enige moeite om deze regels te schrijven. Ze voelen een beetje als verraad. Verraad naar mijn favoriete voetbalclub MVV. En ook wel een beetje naar Ajax, waarvoor ik altijd sympathie heb gevoeld. Maar het moet me echt van het hart: een wedstrijd bezoeken van PSV voelt als een warm bad.



Afgelopen dinsdag met Casper naar de Champions League wedstrijd tegen Manchester United. Vooraf een zeer ontspannen straatbeeld. Terrassen en restaurants vol, geen wanklank te bekennen. Gemoedelijkheid alom. Tijdens de wedstrijd -zoals de Volkskrant dat omschreef- trillend beton. Een kolkend stadion dat als één man achter de ploeg stond. Niet één fluitconcert tegen de eigen club te horen.

En wat niet minder belangrijk is: bij PSV hoef je je niet voor je kinderen te schamen. Geen vunzig taalgebruik, geen dreiging van agressie op de tribune. Bij de ingang waren wat opstoppingen van supporters. Die toonden zich weliswaar ongeduldig, maar gingen toch uiterst beschaafd het stadion binnen.

En wat evenmin onbelangrijk is: je voelt dat je hier te gast bent bij een nettte club. Geleid door verstandige mensen, geen vuile was op straat. PSV is afgelopen seizoen kampioen geworden, maar viste vele jaren daarvoor naast het net. Dat was een teleurstelling, maar bloedige revoluties door oude clubiconen bleven achterwege.

Tja, soms is het best lastig om gevoelens van sympathie voor anderen te bekennen. Valt niet mee, hoor!


Paul Strijp, 20 september 2015

Jack van Gelder is géén sportjournalist

 

 

 

Jack van Gelder nam onlangs afscheid van de publieke omroep. Na veertig jaar trouwe dienst maakt hij de overstap naar de commerciële zender Sport1. Hoewel hij bij de publieke omroep al één van de bestverdienende presentatoren was (en hij naar verluidt met zijn salaris ruim boven de Balkenende-norm zat), is hem deze stap van harte gegund. Waarom ook niet? Jack lijkt mij een sympathieke man. Maar Jack - en dat is mijn stelling - is géén journalist.

 

Om deze stelling te onderbouwen maak ik gebruik van het begrip afstand. Het heeft even geduurd voordat ik dat in de gaten kreeg, maar in veel beroepen (politicus, journalist, manager) is het bewaken van afstand een essentiële voorwaarde. Drie mensen hebben mij geholpen bij het verwerven van dat inzicht.

Allereerst Paul Witteman. "Journalisten en politici lopen elkaar in het Haagse voortdurend tegen het lijf", zo hoorde ik hem ooit zeggen. "Maar als ik diezelfde politici moet interviewen, tutoyeer ik hen niet." Paul Frissen, hoogleraar bestuurskunde, deed ook een duit in het zakje. Hij betoogt dat het goed is dat er een kloof is tussen burger en politiek. Zou die kloof er niet zijn, dan zouden beide samenvallen en zou de politiek geen legitimatie meer hebben om gezaghebbende beslissingen over het leven van die burgers te nemen.

Jabik Veenbaas, auteur, vertaler en dichter trok me definitief over de streep. Op mijn verzoek om te reageren op een recensie die ik over één van zijn boeken had geschreven, weigerde hij vriendelijk doch beslist. "Als je geschoren wordt, moet je stilzitten. Auteur en recensent moeten afstand tot elkaar bewaren".

Jack excuseert zich als hij al te kritische vragen aan de bondscoach stelt. "Sorry Danny, maar als journalist moet ik deze vraag wel stellen". Jack vraagt Wesley Sneijder om bij hem op schoot te komen zitten (https://www.youtube.com/watch?v=nAirThRSTK0) . En Jack laat televisiekijkend Nederland weten dat hij over het mobiele nummer van Johan beschikt.

Jack van Gelder houdt geen afstand. En is dus géén journalist maar een goede presentator van showbizz.

 

 

Paul Strijp, 18 september 2015

Advocaten moeten een tunnelvisie hebben, betoogt Peter Plasman

"Zou u een tienvoudige moordenaar die zijn vrouw in stukjes heeft gesneden, ook verdedigen?". De vraag leek hem niet te deren, túúrlijk zou hij die verdedigen. "Als de telefoon op mijn advocatenkantoor rinkelt, dan verdedig ik de beller".

 

 

 

Afgelopen vrijdag toog ik mee met onze jongste dochter naar een gastcollege van Peter Plasman. Strafrechtadvocaat in Amsterdam, verdediger van onder andere de moordenaar van Theo van Gogh. Het werd een lesje in de deugd van eenzijdigheid.

 

In de kern kwam zijn betoog erop neer dat iedereen in het strafrecht zijn rol te vervullen heeft. De advocaat komt op voor de belangen van de verdachte, de officier van justitie voor die van de samenleving en de rechter weegt al die belangen om tot een genuanceerd oordeel te komen. Als iedereen die rol nu maar speelt, draait het systeem en komt alles op zijn pootjes terecht. So far, so good.

 

En dus pleit de advocaat voor vrijspraak als de officier in zijn tenlastelegging de verdachte diefstal voor de voeten werpt, waar dit eigenlijk verduistering had moeten zijn. En dus vraagt hij géén camerabeelden op als de verdachte hem in vertrouwen bekent het delict daadwerkelijk gepleegd te hebben; die beelden immers kunnen de positie van de verdachte verzwakken.

 

De essentie van het vak zit in pure eenzijdigheid. "Je moet alleen maar de belangen van je cliënt dienen, wat voor klootzak hij ook is", doceerde Plasman nuchter. Die eenzijdigheid moet ook in je persoonlijkheid zitten, voegde hij er fijntjes aan toe. Niet iedereen is voor dit vak geschikt, zo waarschuwde Plasman de jonge studenten ook nog.

 

Mijn dochter haalde haar schouders erbij op. Zelf dacht ik alleen maar: "Aan mij is geen begenadigd advocaat verloren gegaan".

 

 

Paul Strijp, 13 september 2015

 

 





Een camera om een camera te bewaken

Met wel zeven sloten was hij geketend aan het huis. De scooter van onze buurman. En toch was hij een aantal weken geleden plots weg. 's Ochtends vroeg, zo maar, weg, meegenomen in de nacht. Onze buurman liet het er natuurlijk niet bij zitten. Hij schafte een camera aan. Die registreert de bewegingen van alle passanten. Maar het lot liet hem niet onberoerd. Vorige week was ook zijn camera verdwenen. Het is toch vreselijk. Het zou mij niet verbazen als hij binnenkort een tweede camera installeert om die andere, dan weer bevestigd na een uitkering van de verzekering, in de gaten te houden en te bewaken.

Zie hier de reflexen van een angstige sterveling. Geef de man eens ongelijk. Dit kleine leed staat symbool voor een grotere maatschappelijke en politieke beweging. De hedendaagse beveiligingswedloop kent geen grenzen. Of het nu komt door angst voor diefstal of angst voor aanslagen. Na de aanslagen op Charly Hebdo en de Thalys in Frankrijk volgde weer eens een reeks verdergaande veiligheidsmaatregelen. Kijk op de stations eens goed om je heen. Waar en wanneer eindigt dit? Ondertussen staat ook de privacywetgeving aan de vooravond van een ongekende versoepeling.

We voeren in Nederland felle debatten over de vraag of ons land nu vol is of niet. Wanneer stellen we onszelf de vraag naar de grenzen van onze beveiliging. Wanneer is genoeg gewoon genoeg?


Paul Strijp, 11 september 2015

Gelukkig kwam Ahmed Aboutaleb bij ons zijn geluk zoeken

"We zijn allemaal migranten. Veel bewoners van Rotterdam-Zuid hebben hun wortels, zonder dat ze dat zelf weten, in Brabant of Zeeland liggen." Om aan het eind van de avond te bekennen: "Ook ik was een gelukszoeker toen ik Marokko verliet".

 

 

Ahmed Aboutaleb, burgemeester van Rotterdam, verzorgde gisteren de H.J. Schoo-lezing van weekblad Elsevier in de Rode Hoed in Amsterdam. Over de toekomst van de stad. Hij zette mij aan het denken. Waarom doen we eigenlijk zo spastisch over economische vluchtelingen? Als iemand voor zijn leven te vrezen heeft in zijn land van herkomst, mag hij hier blijven. Komt hij hierheen om zich te verrijken, dan moet hij als de wiedeweerga wegwezen. Economische motieven zijn verdacht. Tuurlijk moeten we ergens een grens trekken, maar toch kun je je de vraag stellen: wat is er mis met mensen die hierheen komen om er economisch beter van te worden?

Onze zoon is voor zijn studie voor een half jaar vertrokken naar Madrid, mijn broers hebben hun geluk ook in verre landen beproefd. Allemaal hebben ze hier niets te vrezen. Zygmunt Bauman, auteur van het boek Vloeibare tijden, formuleerde het treffend: "Langdurige ellende maakt miljoenen wanhopig". ... En dus volgen zij een rationele keuze en proberen ze de kost te verdienen op plaatsen waar dit mogelijk is, liever dan te blijven op plaatsen waar dit onmogelijk is. Aldus Bauman.

Laten we ons gelukkig prijzen dat Aboutaleb, die ons land met zijn komst geweldig verrijkt heeft, gelukszoeker was. En laten we ons gelukkig prijzen dat hij zijn geluk juist bij ons beproefd heeft.


Paul Strijp, 2 september 2015