Een aandeel in het Ethiopisch succes

Onze beide dochters doen aan atletiek. En het moet gezegd, dat doen zij niet onverdienstelijk. Het toeval wil dat zij inmiddels specialismen hebben ontwikkeld ( de 400 meter en de 100 meter horden) die in betrekkelijk korte tijd beoefend worden. Talloos zijn de wedstrijden aan de andere kant van het land die wij voor minder dan een minuut, resp. veertien seconden bezochten. Maar niet geklaagd, je houdt van je schatjes en de wedstrijden zelf zijn vaak interessant en soms zelfs ronduit spectaculair.



Vandaag moest onze dochter voor een 400 meter naar Eindhoven. Niet om zelf te lopen, maar om te hazen. Zij zou twee Ethiopische atleten die jacht maken op een limiet voor het Jeugd WK, een handje helpen. Ook het hazen neemt niet meer dan een minuut in beslag. De reis naar Eindhoven vice versa daarentegen duurt drie uur. Om nog maar te zwijgen over de voorbereidingstijd voor de warming up. En wederom klaag ik niet, je houdt van je schatjes.

Maar één ding moet duidelijk zijn. Mochten de Ethiopische dames op het WK een medaille in de wacht slepen, dan wil ik dat de wereld bij deze weet dat mijn aandeel daarin substantieel is geweest.


Paul Strijp, 27 juni 2015

Ont-lezing of ont-hebberigheid?

Zijn hart en zijn hoofd voerden een bittere strijd. Zijn hart verhinderde hem afstand te doen van al die boeken. Dat kon hij gewoon niet. Maar zijn hoofd vertelde hem dat het zakelijk gezien een buitengewoon onverstandige beslissing was. Vele dure vierkante meters in hartje Amsterdam met boeken die nauwelijks nog verkochten. Dit kon zo niet veel langer duren, dat wist hij zelf ook wel.

Boekhandel- antiquariaat Egidius in de Haarlemmerstraat. Echt zo'n boekenzaak waar iemand van mijn generatie zijn vingers bij aflikt. Waar je moeiteloos een hele middag rondstruint. Maar de verkoper stond er wat beteuterd bij. "De malaise is zo'n jaar of tien geleden begonnen. De mensen lezen niet meer. Sartre, Thomas Mann, Graham Greene. Ze worden niet eens meer uitgegeven". En, zo voegde hij er aan toe, het enkele boek dat nog verkocht wordt gaat over de toonbank via bol.com. Daar kun je als boekhandelaar je boeken ook aanbieden, maar dan houd je er helemaal niets meer aan over.



Maar toen zei de beste man iets interessants. "Wij wilden vroeger die klassieken ten minste nog hebben. Bezitten, in de kast hebben staan. Maar ook dat wil de nieuwe generatie niet meer, ze zijn ook minder bezitterig geworden". Deze opmerking werpt een interessant licht op het hedendaagse en cultuurpessimistische verschijnsel van de ontlezing.

Want, wees eens eerlijk. Hoeveel procent van al die klassieken in uw boekenkast heeft u nu echt gelezen?


Paul Strijp, 20 juni 2015

Tante Thea, tante die we zelden zagen maar er altijd was

Eigenlijk zagen we haar maar zelden. Alleen bij grote familiefeesten zoals een communie, een huwelijk of een bijzondere verjaardag. En met carnaval natuurlijk, dan kwamen we haar ook wel eens tegen. En toch, hoe weinig we haar ook zagen, zij was er altijd. Hoe ze dat deed, weet ik eigenlijk nog steeds niet. Waarschijnlijk was het haar eeuwige lach. Daarachter school welgemeende belangstelling. Dat voelde je. 

Ze wilde weten hoe het met je ging. En met de andere leden van je gezin. Zelfs gedurende de vele jaren dat ze ziek was, verloor ze die lach en belangstelling niet. Zoals die laatste keer tijdens een ziekenhuisbezoek een aantal weken geleden. Ze had een van pijn verbeten gezicht, ze wist dat het einde nabij was, maar ze was er voor je. Een levenskunstenares.

 



Afgelopen vrijdag namen wij afscheid van tante Thea. Ik realiseerde me hoe bijzonder het is dat iemand die je zo weinig hebt gezien, toch zo veel warmte heeft kunnen geven.

Paul Strijp, 16 juni 2015

Hector Guimard hield niet van een muurtje

In een boek dat ik een uur eerder gekocht had, bekeek ik nog wat foto's van zijn werk. Vooral van de metro-ingangen in Parijs. Die zijn van hem. In Parijs is hij ook geboren, in 1867. Als een zeer prominent vertegenwoordiger van de art nouveau heeft hij ook veel tijd in Engeland en België doorgebracht. Overleden in New York in 1942. "Des flammes, des vagues avec des remous, tout ce que vous voudrez d'insaississable", liet hij ons nog weten. Een zin waarvan de pointe mij ontgaat, maar die ik u niet wilde onthouden. Hector Guimard is de naam.

En toen liepen we de Rue de Fleurus in. Op nummer 14 stond mijn hart even stil. Alsof we oog in oog stonden met de grote meester. Een door hem in 1898 ontworpen huis. Op verzoek van de pottenbakker Coilliot. Het mooiste voorbeeld van de art nouveau in de gehele metropool rondom Lille. Het meest opvallend is het ontbreken van een muur. In plaats daarvan zie je enorme openingen waarin je vergeefs zoekt naar rechte lijnen en naar symmetrie. Hector Guimard haalde het begrip muur overhoop.

 

 



 

Overigens laten de bewoners weten geen prijs te stellen op reclame en drukwerk.

 

Paul Strijp, 8 juni 2015

Steden onderscheiden zich alleen door hun verleden

Het was alsof we drie dagen in Amsterdam verbleven. Het winkelaanbod bestond uit dezelfde internationale ketens die je ook bij ons aantreft. NafNaf, Zara, Bershka. De bewaking van de joodse synagoge was even streng als die van het Joods Historisch Museum of de Hollandse Schouwburg. De transformatie van de oude industriële locatie Gare Saint Saveur naar culturele hotspot deed sterk denken aan de Westergasfabriek in Amsterdam.



En verder was er, zoals in elke stad ter wereld, het contrast tussen arm en rijk. Overvolle terrassen waar volop van het goede leven genoten wordt versus de mensen die achter de voorgevels in armoede leven.



Waarin onderscheidt Lille zich eigenlijk van Amsterdam en van andere steden, zo vroeg ik mij af. Ik kwam tot de conclusie dat steden zich tegenwoordig alleen nog van elkaar onderscheiden door culturele verworvenheden uit een ver verleden. Zoals Lille zich onderscheidt door de schitterende en strak gotische cathedrale de la Treille. Wat een juweeltje, dat tref je in Amsterdam niet.

In Amsterdam tref je evenmin de overvloedige uitingen van art nouveau. Lille valt verder op door de Vlaamse cultuurelementen. Bier in plaats van wijn, de hoffelijkheid van de mensen die ongevraagd hulp verlenen in de metro, de overheerlijke wafels van Meert. Die elementen stammen uit de tijd dat de stad toebehoorde aan de Graven van Vlaanderen. Lille is een in Frankrijk gelegen Vlaamse stad met een enkele Franse inslag.

Alle steden ter wereld lijken tegenwoordig op elkaar. Allemaal grote feesttenten waarin voor arme mensen geen plaats is en waar joodse burgers streng bewaakt worden. De specifieke kenmerken van die feesttenten dateren van honderd jaar of langer geleden.


Paul Strijp, 8 juni 2015

Kreuk in Lille

 

De trein deed zijn best om tot stilstand te komen. Krakende geluiden, piepende remmen. Op station Lille Europe om precies te zijn. De passagiers bleven voorbeeldig zitten. Zoals ze dat in een vliegtuig ook doen tot het moment van landing.

Plots krijgt mijn vrouw het op haar heupen. Geen urgentie of aanleiding, geen dreiging, geen drukte van oververhitte reizigers, geen helemaal niets. Met een tot de verbeelding sprekende doortastendheid stopt zij de laatste spulletjes in onze reiskoffer. Jasje, leesbril, flesje water. Die doortastendheid neemt de vorm aan van een niets en niemand ontziende wreedheid.

Voor mijn ogen zie ik gebeuren hoe de eerste pagina van het boek Filosofie van de waanzin van Wouter Kusters, echt zo'n boek dat los van de inhoud een object van schoonheid is, vermorzeld werd. Tot een treurige pagina, tot een zielig hoopje papier. Een pijnscheut trok door mijn lichaam.

Het zou een gezellig lang weekend samen moeten worden. Daarvoor moet de stad Lille heel wat te bieden hebben.


Paul Strijp, 5 juni 2015