Het pijnlijkst was het beeld na afloop van de wedstrijd. De spelers van MVV Maastricht wilden de meegereisde supporters bedanken. Maar die protesteerden. Niet door te joelen en te fluiten, maar door collectief te zitten en zwijgen. Deze supporters waren ontgoocheld. Drie uur in de bus op vrijdagavond om je club te zien afdalen naar de kelder van het betaald voetbal.
Een klein jaar geleden schreef ik mijn eerste overpeinzinkje. Over het verdriet dat ik had van de tegenvallende prestaties van mijn favoriete voetbalclub, MVV Maastricht. En over de nostalgie. Het verlangen naar de tijden van vroeger toen MVV nog een rol van betekenis speelde en grote tegenstanders als Ajax en Feijenoord huiverden als ze in Maastricht moesten voetballen.
Gisteren speelde MVV Maastricht in Velsen tegen Telstar. Ik heb lang getwijfeld maar uiteindelijk durfde ik te gaan kijken. Tegen Volendam een aantal weken eerder had ik dat lef niet. Bang voor en op voorhand al zeker van de nederlaag. Niemand ging gisteren met mij mee. Zoon noch vriend. In mijn eentje zat ik tussen de supporters van Telstar.
Het decor bij Telstar was sfeervol. Gezelliger in elk geval dan in de Amsterdam Arena. Stadion in een lommerrijke buurt, kaartverkoop in een ouderwets hokje zonder pinautomaat, fanatieke supportersaanhang. Telstar is een sympathieke club, Telstar moet blijven. Met prachtige iconen zoals een man van een jaar of zeventig die het publiek amuseerde door op zijn gitaar de muziek uit de speakers te imiteren.
De wedstrijd kan het best omschreven worden als om aan te zien. Geen hoogstaand voetbal, maar veel strijd, hard werken en fair play. MVV Maastricht verloor met 2-0. Dat was verdiend. Mijn club kwam kracht en techniek te kort. De wedstrijd had 24 uur kunnen duren, dan nog had MVV niet gescoord. Zeven doelpunten uit twaalf wedstrijden. Kenners zeggen dan dat er iets schort aan het scorend vermogen.
We kunnen de spelers niets kwalijk nemen. Er zit gewoon niet meer in. Deze harde werkelijkheid moet ik onder ogen zien. De droom dat MVV nog een periodetitel wint en volgend seizoen Ajax ontvangt in het Geusseltstadion in Maastricht, moet ik niet meer dromen. Na het laatste fluitsignaal lagen de spelers uitgeput en wanhopig op de grasmat. Moe gestreden. Machteloos. Knock out.
MVV Maastricht deed me denken aan een kind dat op zijn tenen moet lopen. Een kind dat te hoog is ingedeeld. Een kind dat je tegen je borst wilt drukken en wilt troosten. "Kom maar schat, het is niet erg, je kunt er zelf ook niets aan doen. We gaan wel een andere school voor je zoeken".
Paul Strijp, 1 november 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten