De stadsvernieuwing in Amsterdam. Een traditie waarmee de gemeente en corporaties al vele decennia ervaring hebben. Vroeger, in de tijden van wethouder Jan Schaefer, kon die veel protesten en emoties oproepen. Tegenwoordig verloopt de stadsvernieuwing, vooral in Amsterdam-Noord, -West en Zuidoost, een stuk geruislozer. Grote delen van het oude Amsterdam maken plaats voor nieuwe woonwijken. Je hoort er eigenlijk nooit zo veel van, mijn indruk is dat de bewoners het wel prima vinden.
Elke dag fiets ik in Amsterdam-Oost langs een huizenblok dat ook tegen de vlakte moet. Aan de Zeeburgerdijk. Ook hier geldt: op het oog niet zo heel veel aan de hand. Een ogenschijnlijk soepele en mechanistische operatie. Toch, als je goed kijkt, is er veel gaande.
Allereerst de schoonheid van de operatie. Ik word getroffen door de pracht van de sloop en de afbraak. Bulldozers en hijskranen die nietsontziend hele woonblokken ruïneren. De resten, vaak halve woon- en slaapkamers, die hulpeloos overeind blijven. Maar weten dat ook zij een keer onvermijdelijk te gronde zullen gaan.
De bewoners die soms wanhopig en machteloos zijn. En dan God aanroepen om zijn verantwoordelijkheid te nemen. Ik vraag mij af: waarin schuilt die wanhoop? De slechte staat van de woningen, de geringe sociale cohesie in de buurt, de traagheid van de sloop? En wat zou God zelf van die oproep vinden? Zou hij zich verantwoordelijk voelen?
En als je heel goed kijkt, tussen de hekken en de resten van de huizen, ontdek je dat de bewoners soms ook nog ruimte hebben. Ruimte voor ironie. Of zouden de bewoners elkaar hier ècht in de haren zijn gevlogen bij het ruilen van partner?
De dynamiek van de stadsvernieuwing zit in de details.
Paul Strijp, 26 oktober 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten