Veel mensen verlangen naar het landschap van hun jeugd. Dat landschap symboliseert een gevoel van onbezorgdheid en bescherming. Wat voor die mensen het landschap is, is voor mij de snoepwinkel. En dan niet het filiaal van Jamin, maar de klassieke snoepwinkel met te kleine afmetingen. In het Maastricht van mijn jeugd had je er daarvan een aantal, maar de mooiste lag in de buurt van het oude Sportfondsenbad. In de wijk Wijck. Daar ging ik elke zondagochtend met mijn vader heen om zoute ruitjes te kopen. Pletielkes in het Maastrichts. Na een barre zwemles van strenge badmeesters in te koud water vond ik in dat snoepwinkeltje mijn jeugdige warmte, beschutting en zorgeloosheid. Elke zondag weer.
In de hedendaagse economische orde met zijn Albert Heijnen en Jumbo's is voor dat soort snoepwinkeltjes geen plaats meer. Net zo min als voor de klassieke sigarenwinkel die oud-profvoetballers vroeger nog wel eens na hun actieve loopbaan begonnen.
Toch wel! Ze zijn er nog, die klassieke snoepwinkels met te kleine afmetingen. In de Dorpsstraat in Oost-Vlieland. De winkel heet Snoepwinkeltje. Pletielkes hebben ze niet, voor het overige komen de zoet-, smaak- en geurstoffen je tegemoet.
Maar in de Dorpsstraat ruik ik vooral de chloorlucht van mijn oude zwembad. En voel ik de hand van mijn vader op mijn schouder.
Paul Strijp, 22 juli 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten