We zaten samen op de bank. Mijn vader en ik. Als Alzheimerpatiënt laat het korte termijn geheugen hem steeds meer in de steek. En dus kwam ik op het idee om hem eens een aantal gebeurtenissen uit onze vaderlandse geschiedenis van de afgelopen dertig jaar voor te leggen. Wat kon hij zich daar nog van herinneren, wat riepen die bij hem op? Die gebeurtenissen haalde ik uit het boek Het land van Beatrix van Hans Wansink.
Ik liet hem twee passages lezen. Passages die elk een andere stroming vertegenwoordigen. De eerste was afkomstig van wijlen Els Borst, die zich als minister eind jaren negentig hard heeft gemaakt vóór euthanasie.
"Pijn is meestal niet de reden voor een euthanasieverzoek. (...) Het gaat om de ontluistering. Het belangrijkste voor veel mensen is dat ze waardig kunnen sterven. (...) Je kunt echt lijden onder het vooruitzicht dat je dementeert".
En een passage van hoogleraar psychiatrie Frank Koerselman die diametraal tegenover die van Borst staat.
"Het verlies van onafhankelijkheid en het verlies van verstand beleven we als ontluistering. (...) Ook vroeger deed aftakeling natuurlijk pijn, maar men bleef wel geaccepteerd. Er was verdriet over, maar het was niet (...) onverenigbaar met het leven".
"Die Koerselman is mijn vriend", zei hij zachtjes doch gedecideerd.
Paul Strijp, 28 juni 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten