Zij had die ochtend al last van een lichte spanning. Niet problematisch, integendeel. Maar toch, een spanning. Als zestienjarig meisje mocht zij met de senioren mee op atletiekkamp. Het gehele paasweeekend, in Duitsland. Twee keer per dag trainen. Dat was zij niet gewend. "Heb je er zin in, schat?, vroeg ik haar toen we 's ochtends nog wat boodschappen deden. "Ja hoor", antwoordde ze terwijl ze haar best deed om zelfverzekerd te klinken.
Met een van de andere atleten had zij de afspraak dat ze opgepikt zou worden bij station Bussum-Zuid. Daar bracht ik haar heen. In de auto wisselden we niet zo heel veel. Haar gezichtje stond wat strak. Aangekomen bij het station hielp ik haar met het uitladen van haar bagage. Een veel te grote sporttas. Een licht medelijden maakte zich van mij meester. Vaderlijke gevoelens om met haar mee te reizen naar Duitsland, kon ik maar ternauwernood onderdrukken.
Zij ontdekte dat de auto aan de andere kant van het spoor zou moeten staan. Een lichte paniek, echt heel licht en echt heel even, overviel haar. Zij vroeg het niet met zo veel woorden, maar haar ogen smeekten mij om haar te helpen met de tocht over de spoorbrug. Razendsnel en net op tijd vermande ik mij. "Hoe moet dat straks in de zomervakantie, als je met je vriendinnen naar Barcelona wilt gaan?" Zij keek licht vertwijfeld om zich heen, worstelde drie seconden met een gevoel van schaamte, pakte die veel te grote sporttas en vertrok. Ja, dat begreep zij wel. Als zij straks naar Spanje wilde, dan moest zij dit klusje nu alleen klaren.
Ik liep terug naar de auto, durfde niet meer naar haar om te kijken.
Paul Strijp, 20 april 2014
Paul Strijp, 20 april 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten