Het moment duurde een aantal seconden, hooguit vijf. Maandagochtend half acht. Ik keek uit het raam van de trein die nog stilstond op perron 2a. Weinig verwachtingsvol. Druk weekend achter de rug, niet echt een opwindende week voor de boeg. En toen in één keer stond hij daar. Zo maar uit het niets, leek het wel. Alsof God himself hem uit de hemel daar had laten landen. Terwijl ik natuurlijk wist dat ook hij gewoon met de roltrap op dat perron was gekomen. Peter Sloterdijk.
Mijn gedachten gingen terug naar het jaar 2005. Ik volgde toen een cursusweekend bij de Internationale School voor Wijsbegeerte (ISVW) in Leusden. Peter Sloterdijk was de gast. De voertaal was Duits. Sloterdijk praatte zacht, binnensmonds ook. Ik heb er weinig van begrepen dat weekend.
Maar die twee dagen waren magisch. De lucht trilde, je voelde het voorrecht in de nabijheid van een groot iemand te mogen verkeren. Later las ik dat Sloterdijk een filosoof is van het kaliber Nietzsche. Zo zal hij na zijn overlijden de geschiedenis ingaan.
En nu liep hij daar. Op perron 2a. Niemand leek hem op te merken. Terwijl mijn hart oversloeg. Alsof je oog in oog stond met een stervoetballer. Wat zou hij het afgelopen weekend in Nederland gedaan hebben?, vroeg ik mij af. Op bezoek bij een vriend of vriendin? En zou hij dan hebben uitgeslapen of juist niet? Of zou hij gewoon beroepsmatig een lezing hebben gehouden? De man keek verwilderd om zich heen. Voor de zekerheid controleerde hij nog een keer of hij wel op het goede perron stond.
De nieuwe Nietzsche moet zelf zijn koffers dragen.
Paul Strijp, 2 april 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten