De man is omstreden, wereldwijd. Hij wordt verguisd. Overal lopen juridische procedures. In Nederland heeft de gemeente Haarlemmermeer zijn buik van hem vol. Kostenoverschrijdingen en reparaties aan de lopende band. Ook Bilbao, Valencia en Venetië hebben het met hem aan de stok gehad. Volgens The New York Times kenmerkt zijn werk zich door een opvallende discrepantie tussen de extravagantie van zijn architectuur en de bescheiden functie ervan. Maar hij zorgt ook voor geluk. Heel simpel, geluk in de stoptrein. Santiago Calatrava is de naam.
"Kun jij Valencia op je smartphone krijgen via Google Maps?" hoorde ik de ene man aan de andere vragen. Afgelopen maandagavond, in de stoptrein. Ik schatte in dat beiden een vader - zoon - verhouding met elkaar hadden. Waarom weet ik niet. Een uiterlijke gelijkenis was er niet echt, maar de een schatte ik zo'n vijfentwintig jaar ouder dan de ander. Vader en zoon, zo besliste ik. De zoon swipe-te behendig over het scherm. Vader boog voorover. Vol inspanning tuurden ze naar het apparaatje. Onafgebroken, van Amsterdam Centraal tot station Diemen waar ik uitstapte.
Zo heel veel woorden wisselden zij niet. "Schitterend". Lange stilte. Langzaam verscheen er een glimlach op hun beider gezicht. "Hele woonwijken heeft hij gebouwd". Bevestigend knikje. De zoon swipe-te door. Zijn vingers gleden met ontzag over het scherm. Steeds langzamer, uit angst iets te missen. "Verbijsterend". De glimlach maakte plaats voor bewondering. Weer een stilte. "Hier verblijven wij". Kennelijk hadden beiden een stedentrip met elkaar voor de boeg. Ze hadden er duidelijk zin in. "Hij duldt geen enkele inspraak". "Neen, hij duldt geen inspraak". Een ondeugende en jongensachtige lach om zo veel arrogantie.
Paul Strijp, 19 februari 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten