Mijn moeder heeft ooit een oom gehad die, vlak vóór zijn overlijden, verzucht schijnt te hebben: 'Het is mooi geweest, ik snap de wereld niet meer.' Dat zal zo'n jaar of zestig, zeventig geleden zijn. In onze herinnering waren dat toch rustige jaren, een stabiel tijdsbeeld. Maar de beste man kon de vernieuwingen toen al niet meer onder ogen zien. Aan die oom moest ik de afgelopen dagen denken. Ternauwernood kon ik zijn verzuchting onderdrukken. Maar als ik heel eerlijk ben: het wordt steeds lastiger om die wereld te begrijpen.
Afgelopen weekend in Trouw, een serieuze en respectabele krant toch? Twee volle pagina's over de hiernamaals-industrie. U zult vast denken: 'Pardon, welke industrie'? Ja, u leest het goed, een heel complex van bedrijven dat het met behulp van kunstmatige intelligentie (AI) mogelijk maakt om met je overleden dierbare te communiceren.
Hoe kan dat? Welnu, AI maakt een digitale kopie van een overleden mens aan de hand van diens appjes, mails, video's en spraakberichten bij leven. Zo'n virtueel persoon heet een avatar. Dat kun je zelf later ook worden, als je dat wilt. Daarmee treed je binnen in het rijk van de onsterfelijken. Vroeger ging je immers naar de hemel, tegenwoordig naar de cloud.
Niet iedereen is enthousiast. 'Rouwen betekent dat je het verlies onder ogen ziet, niet dat je je aan de overledene vastklampt.', zegt een scepticus. Streng toezicht is dan ook geboden. Nabestaanden mogen niet zonder toestemming van hun moeder een avatar van haar gebruiken. En de overleden moeder mag niet onaangekondigd bij haar nabestaanden op bezoek gaan.
Creatief als we zijn, hebben we dit vraagstuk ook al weer opgelost. Met een avatar-codicil. 'Ik geef wel / geen toestemming om na mijn dood een rouwbot van mij te maken'.
De oom van mijn moeder kon de jaren zeventig al niet aan, wat zou dit bericht met de beste man gedaan hebben?
(Bron: Trouw, weekend van 27 en 28 april 2024)
Paul Strijp, 1 mei 2024
Geen opmerkingen:
Een reactie posten