Translate

zaterdag 20 januari 2018

Alleen een wandelingetje als er een stagiair is



Daar zat hij dan. Gedwongen opgenomen. Gevangen in een gesloten afdeling. Vanwege voortschrijdende Alzheimer in zijn eigen huis niet meer te handhaven. Hij zal het zichzelf nauwelijks nog bewust zijn geweest. Gelukkig maar! Zittend op een stoel keek hij naar buiten, waar af en toe een auto passeerde. Meer niet. Hij leek vrede te hebben met de situatie.

Die situatie bestond uit een modern en warm aandoend ziekenhuis met vriendelijk en -voor zover we dat konden beoordelen- deskundig personeel. Maar voor het overige was die situatie toch vooral prikkel-arm. Natuurlijk, een activiteitenbegeleider bood diverse programma's en therapieën aan. Naast dat aanbod bestond de dag uit zitten, staren, zitten en staren. Stilzwijgend in het voorportaal van de dood. Waarom niet elke dag ook een fikse wandeling buiten gemaakt, vanzelfsprekend onder toezicht? De hedendaagse geriatrische inzichten immers laten aan duidelijkheid niets te wensen over: bij het vertragen van verouderingsprocessen werkt niets zo goed als beweging. Er gaat geen dag voorbij of psycholoog Erik Scherder laat ons dat weten via alle media die hem ter beschikking staan. 

"We zouden dat wel willen, mijnheer", kregen we te horen, "maar voor een wandeling buiten hebben wij het personeel niet meer. Dat is allemaal wegbezuinigd. We kunnen dat alleen doen als we zo af en toe over een stagiair beschikken".

We bezuinigen in Nederland op de dingen die er echt toe doen.

Paul Strijp, 20 januari 2018

Geen opmerkingen:

Een reactie posten