Zondagochtend, half elf. Ons wijkje ontwaakt, heel voorzichtig. Hier en daar laat een baas zijn hond uit, een enkele wielrenner trotseert de winterse kou, achter de meeste gevels wordt genoten van een gezamenlijk ontbijtje. Dan plots. De rust wordt wreed verstoord, in de verte dient zich onverbiddelijk de 24 uur-economie aan. Alsof het een doordeweekse dag betreft draait een bestelbus de wijk in. Een routinematige handeling, zo oogt het. Maar ik herhaal: het is zondagochtend, half elf. Zelfs Albert Heijn en Jumbo, toch de reuzen in deze economie, wagen zich niet aan deze fratsen. Die openen hun deuren op zijn vroegst anderhalf uur later. Even routineus worden de elektrische apparaten uit de bus getild en, alles voor een glimlach, bij de klanten bezorgd. Deze kijken tevreden toe, gehuld in ochtendjas.
De concurrenten van Coolblue kunnen natuurlijk niet achterblijven. Binnen een jaar is bezorging aan huis op de vroege zondagochtend business as usual. Waarna Coolblue diezelfde concurrenten weer een stap vóór wil zijn en midden in de nacht bezorgt. Uw wasmachine om half vier 's nachts geïnstalleerd? Dat is geen enkel probleem, dat doet Coolblue voor diezelfde glimlach. Zo verovert de 24 uur-economie geleidelijk en onomkeerbaar verder terrein.
Zijn er grenzen aan de glimlach?
Paul Strijp, 14 januari 2018
Geen opmerkingen:
Een reactie posten