Op mijn crematie mogen fouten worden gemaakt

Zij hadden graag ook nog iets willen zeggen. De ouders van een goede vriend van mij. Iets willen zeggen op de crematie van een buurvrouw. Maar de regie liet dat niet toe, de toespraken waren al ingepland en de computers en de geluidsapparatuur stonden al klaar. De crematie liet geen ruimte meer voor verrassingen. Crematies zijn tegenwoordig strak geleide, efficiënte logistieke operaties. Het verdriet wordt zorgvuldig vóór-geprogrammeerd.

De moeder van mijn vriend merkte terloops op: "Op mijn crematie mogen fouten worden gemaakt". Die opmerking inspireerde mij. Het droombeeld van mijn crematie is een losse bijeenkomst. Hapje en een drankje erbij, géén cake na afloop. Kist in het midden, wat vrienden en familie er omheen. Wie wat wil zeggen, neemt het woord. Wie niets wilde zeggen maar zich bedenkt, doet hetzelfde.


En in de geest van Pascal Mercier, één van mijn favoriete schrijvers, hoop ik dat het een afscheid wordt in de volle, doorslaggevende betekenis van het woord. De nabestaanden vertellen hoe ze mij hebben gezien en beleefd. Over wat er tussen hen en mij is gelukt en wat er is mislukt. Ik hoop dat zij de moed hebben om te vertellen waarin ik tekort geschoten ben. Géén ophemeling, géén gouden licht, géén verzwijgen van al wat donker was in mij.


En daarna echt aan de drank.


Paul Strijp, 26 juni 2016