Het leken vooral vijftigers die actief waren tijdens de fitness afgelopen zondag. Allemaal goede voornemens, allemaal druk en ijverig met zichzelf bezig. Lopen, rennen, trekken, duwen, stoten, fietsen, spinnen, roeien. Al die bewegingen ten dienste van het eeuwige leven dat we niet hebben. Ik deed daar aan mee, geen misverstand.
Ondertussen ving ik fragmenten van gesprekken op. De één had zijn moeder op oudejaarsdag naar de EHBO moeten brengen: gebroken pols vanwege een val over een afstapje dat ze niet had gezien. De ander had met kerstmis stad en land afgebeld om een dokter voor zijn zieke vader te regelen. En een derde had zijn moeder helemaal in haar eentje op zaal zien liggen tijdens de kerstvakantie. Het viel allemaal niet mee voor die vijftigers. Zij gingen steeds harder lopen, rennen, trekken, duwen, stoten, fietsen, spinnen en roeien.
Hoe harder we bezig zijn om de dood naar achteren te sporten, hoe pijnlijker we ons realiseren dat het naderende einde voor ieder van ons onvermijdelijk is.
Paul Strijp, 6 januari 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten