Achteraf vraag je je af hoe je zoiets kunt vergeten. Maar je vraagt je ook af waarom dit eigenlijk een moment van diepste schaamte was. Immers, elk mens doet dit. Elke dag zelfs, soms wel twee keer.
Afgelopen dinsdag op mijn werk. Op toilet voor wat we beeldend noemen de grote boodschap. Ik was bezig met de afrondende werkzaamheden. De randen van mijn T-shirt tussen mijn tanden. Voordat ik het in de gaten had, stond ik oog in oog met een collega die ook naar toilet wilde. Wat volgde was een reflex. Een sprongetje, nog steeds met dat T-shirt tussen mijn tanden, een gilletje. Voor die collega was de schaamte oneindig veel groter.
En dan terug naar je bureau. Voelt alsof je de hele wereld weer onder ogen moet zien na een misdaad. Alsof je weer vrijgelaten wordt. "Misschien kun je die deur volgende keer toch beter op slot doen", fluisterde hij mij op discreet-zachte toon toe toen ik hem in de gang niet kon ontlopen.
Voor die zachte toon ben ik hem eeuwig dankbaar.
Paul Strijp, 18 januari 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten