We zaten met zijn tweeën op de bank en keken naar het journaal. Het beeld was indrukwekkend. Megaprotest in Tsjetsjenië. Honderdduizenden moslims die de straat opgingen na de nieuwste cartoons van Charlie Hebdo. Hoewel waarschijnlijk georkestreerd maakte de demonstratie een buitengewoon vreedzame indruk. "Pap, ik begrijp wel dat die mensen zich beledigd en vernederd voelen", zei mijn zoon. En ik begreep hem.
In de discussies na de gewelddadige aanslagen in Frankrijk stond de vrijheid van meningsuiting centraal. Terecht. Die vrijheid is een zwaar bevochten grondrecht. Inherent aan die vrijheid is het recht om de ander te kwetsen. Door die opmerking van mijn zoon merkte ik dat ik daar toch wel moeite mee heb. Kwetsen, moet kunnen, maar moet je dat nu ook altijd doen? Zeker in de richting van een godsdienst die moeilijk overweg kan met spot en zelfspot.
's Avonds las ik een artikel van Stefan Paas, hoogleraar theologie, in de NRC. "Alsof het kwetsen van je medemens de essentie zou zijn van het recht op vrije meningsuiting. Nonsens natuurlijk (...) Er zijn vrijwel altijd andere opties dan op zoek gaan naar de vernedering van je medemens." Paas besluit zijn artikel met de opmerking dat beschaving, in één woord, zelfbeheersing is.
Soms heb je anderen nodig om je scherper bewust te worden van je eigen waarden en opinies.
Paul Strijp, 24 januari 2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten