Een aantal maanden geleden volgde ik een training Socratische gespreksvoering. Bij Erik Boers van het Nieuwe Trivium. Een onderdeel van die training was een oefening waarbij we moesten denken aan iets buitengewoon onbenulligs wat we die dag hadden meegemaakt. Een medecursist moest je tien wezenlijke vragen over dat onbenullige voorval stellen. Vervolgens kreeg iedereen de opdracht om binnen vijf minuten (!) een kort essay te schrijven over voorval en wezenlijke vragen. Protest alom. Vijf minuten, dat kon natuurlijk nooit. "De hand waarmee je schrijft gaat sneller dan het hoofd waarmee je denkt", was het enige wat Boers repliceerde. Schrijven dus en vooral niet te lang nadenken, was zijn devies.
Socrates
Die ochtend kon ik de hoofdingang van Station Arnhem niet vinden. Vanaf het perron waar ik met de trein vanuit Amsterdam was gearriveerd, keek ik enigszins hulpeloos om mij heen. Waar was toch die hoofdingang? Die had ik nodig om naar de verzamelplaats van de regiobussen te gaan. Een regiobus zou mij immers naar de locatie van de training vervoeren. Onbenulliger kan toch bijna niet? Niettemin maakte een lichte paniek zich van mij meester. Geen hoofdingang, geen regiobus, geen training. Een immens probleem voor deze moderne wereldburger.
Maar waarom eigenlijk? Heeft die wereldburger niet één moment gedacht: goh, misschien verloopt deze dag wel eens anders dan gepland? Misschien kom ik vandaag te laat of wel helemaal niet bij die training aan. So what? Of misschien ga ik wel lopen. Als ik de weg kan vinden, dan naar de locatie van die training buiten Arnhem. En zo niet, dan ga ik prettig slenteren door het centrum van Arnhem. Die gedachten kwamen niet in mij op. De moderne mens beleeft elke dag weer een voorgeprogrammeerde dag. Iedere afwijking van dat programma, hoe minitieus ook, ervaart hij als een probleem. Als een hindernis voor het bereiken van zijn kleinburgerlijke ambities. De moderne mens weigert zich te laten verrassen.
Paul Strijp, 8 december 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten