Ik ben een saaie man. Of het nu gaat om verjaardagen, sinterklaasvieringen of -een heel enkele keer nog- om de uitreiking van een diploma, eigenlijk heb ik maar één cadeauwens. Een boekenbon. Altijd. Saaier kan gewoon niet, maar iets anders kan ik niet bedenken. Die bonnen verzilver ik bij mijn vriend Jan in de Linnaeusboekhandel in Amsterdam. Op die manier verbeeld ik mij een bijdrage te leveren aan de concurrentiestrijd van de betere boekhandel tegen de bolcommisering van de samenleving. Aldus geschiedde ook met één van de bonnen die ik had gekregen ter gelegenheid van mijn vijftigste verjaardag, in mei van dit afgelopen jaar.
"Deze bon is leeg, er staat geen bedrag op", liet één van de medewerkers van die winkel mij weten. Nogal zelfverzekerd antwoordde ik dat dat een vergissing was. Immers, het was onbestaanbaar dat één van mijn verjaardagsgasten mij een leeg cadeau had overhandigd. Toch moest ik daar ernstig rekening mee houden, zag ik aan de blik van de medewerker. Die kon er echt niets anders van maken, de bon vertegenwoordigde nul en generlei waarde. Wie van mijn vrienden heeft mij belazerd, schoot door mijn hoofd.
Rachid in Culemborg
Toen volgde een indrukwekkend tafereel. Een tafereel dat mij weer eens bewust maakte van het feit dat we in een informatiemaatschappij leven zonder dat we het zelf in de gaten hebben. Niet getreurd, werd mij verzekerd, we nemen contact op met Nederlandse Boekenbon, onderdeel van de brancheorganisatie voor de boekhandel in Nederland. Daar werkt iemand die zonder al te veel moeite kon nagaan welk lot mijn boekenbon had ondergaan. Een zweem van geheimzinnigheid vulde de boekhandel. Zijn naam werd fluisterend, bijna samenzweerderig uitgesproken. Rachid. Rachid heet de beste man. Hij en alleen hij kon mij helpen. Rachid werkte die dag helaas niet, maar de volgende wel.
Toen volgde een indrukwekkend tafereel. Een tafereel dat mij weer eens bewust maakte van het feit dat we in een informatiemaatschappij leven zonder dat we het zelf in de gaten hebben. Niet getreurd, werd mij verzekerd, we nemen contact op met Nederlandse Boekenbon, onderdeel van de brancheorganisatie voor de boekhandel in Nederland. Daar werkt iemand die zonder al te veel moeite kon nagaan welk lot mijn boekenbon had ondergaan. Een zweem van geheimzinnigheid vulde de boekhandel. Zijn naam werd fluisterend, bijna samenzweerderig uitgesproken. Rachid. Rachid heet de beste man. Hij en alleen hij kon mij helpen. Rachid werkte die dag helaas niet, maar de volgende wel.
Voor Rachid moet het allemaal een koud kunstje zijn geweest, want een dag later werd ik al gebeld. Rachid had vastgesteld dat de boekenbon van mijn verjaardag het onschuldige slachtoffer was geworden van een administratief misverstand. Begaan door een medewerker van boekhandel Pied à Terre aan de Overtoom in Amsterdam, bij het opmaken van de kassa aan het einde van de dag. Daardoor was een bedrag ten onrechte van mijn bon afgeschreven. Pied à Terre nam binnen de kortste keren contact met mij op, noteerde mijn rekeningnummer en stortte binnen vijf minuten het verschuldigde bedrag op mijn rekening. Met keurige telefonische verontschuldigingen voor het ongemak.
Rachid moet blijven
Heeft u in de gaten wat hier aan de hand is? Er woedt op dit moment een maatschappelijk debat over de Amerikaanse NSA en over de informatiepositie van Google. Maar ergens in dit land is dus één man die als enige alle transacties met boekenbonnen kan traceren. Waar en wanneer is welke boekenbon tegen welke waarde voor welk boek verzilverd? Ik heb geen idee wat onze privacy-waakhond, het College Bescherming Persoonsgegevens van Jacob Kohnstamm, van hem vindt. Maar van mij mag Rachid blijven. Ik ben namelijk zeer te spreken over de snelheid en de correctheid waarmee de boekenbranche dit foutje met groot menselijk verdriet tot gevolg, herstelde. Daar kan menige andere dienstverlener een puntje aan zuigen.
Paul Strijp, 9 december 2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten